▫️آهنگ جدید شروین در طول ۲۴ ساعت، بیش از ۳۰ میلیون بازدید شده. صدای او، اعتراض یک تن خسته بود، شهروندی که وطن را از او دریغ کرده‌اند. آهنگ جدید دانشجویان دانشگاه هنر تهران در تداوم همان سرودهای قبلی است: بازنمایی شهروندی که بحران را چندبعدی و پیچیده دیده. صدای شروین و دانشجویان هنرمند، قدرت هنر مردمی است، نه نیازی به کنسرت و حمایت‌های دولتی است، نه نیازی به مراسم‌های خاص پشت دیوارهای آکادمی. هنر مردمی از دل تجربه می‌آید، از میان خیابان، از بین همین مردم عادی. برای همین در نظر “دیویی” قدرتمندترین زبان ارتباطی و البته جهانشمول‌ترین است.
▫️صدای خسته شروین و صدای امیدوار دانشجویان هنر، هر دو واقعیت‌هایی‌اند برآمده از جامعه تحت فشار استبداد با هزینه سنگینی که می‌پردازد. هم خسته است هم امیدوار، هم زخمی است هم ایستاده. هنر، اینجا هویت معترضان را تبیین می‌کند.
▫️معترضانی که خشمگین و عاصی، حتی در جاهایی درمانده اما همزمان چشم به نیروی قدرتمند امید دارند. برای همین در اوج سرکوب نظام‌مند، حرکتهایی سر می‌زند که تمام برنامه‌ریزی سیستم را برای نمایش مضحک از هم پاشیدگی و کنترل روح‌های عاصی به هم می‌زند. سپیده در ساختار قبیله‌ای که خود نشانه‌ای است از نادیده گرفتن شهروند آزاد به خصوص زن آزاد در نظام پیچیده سرکوب با موهای رها از نماد اجبار می‌ایستد و رویا تازیانه استبداد را بر تن خود لمس می‌کند تا برگه‌ای از مقاومت شهروندی ثبت شود، تا امتداد همان نه بزرگ شوند که حاملانش بیشتر از اینکه بزرگان سیاست و اهل علم و فلسفه باشند، همین مردم عادی‌اند.
▫️در آغاز جنبش زن، زندگی، آزادی از گفتمان “راویان کنشگر” گفتم. هنوز عده‌ای معنای این گفتمان مهم را نگرفته‌اند. شهرهای ما پر از قهرمانان خُرد شده،نه اسطوره‌های عاری از خطا که همین شهروندان عادی،نه پدران ایرانساز که شهروندان ایرانساز با همه مثبت و منفی زندگی‌شان، ایستاده در دوگانه خوف و رجا.
▫️پشت هر نه، آری هم هست. دانشجویان هنرمند از آری، بیشتر بگویند؛ آری‌هایی که با قدرت رویا و امید می‌توانند به شاه‌مساله تاریخی و بحران زای ما “استبداد پشت استبداد” پایان دهند. هر آری، پشت این نه اگر “ایران شهروندان” را تعریف نکند دیر یا زود، استبداد قوی‌تر بازخواهد گشت و حتی شاید استبداد فعلی قوی‌تر هم بماند. “آری” ِپشت هر نه، از خود “نه” مهم‌تر است. این همه هزینه برای چه؟ ایران شهروندمدار که سکولار و دموکرات است و ایران را خانه‌ای برای همه ایرانیان، سوای هر اعتقادی تعریف می‌کند، بزرگترین دستاورد برای این “نه”های رنج‌آور است. تحقق هر آری، نیازمند سازماندهی است.