سه سال پیش در هفدهم آذرماه ۱۳۹۹ علیرضا جباری (آذرنگ)، مترجم و شاعر، و یار و یاور کانون نویسندگان ایران بر اثر ابتلا به ویروس کرونا درگذشت.
او از امضاکنندگان بیانیه‌ی «ما نویسنده‌ایم» معروف به متن «۱۳۴ نویسنده» بود و در سال‌های ۱۳۹۳، ۱۳۹۴ و ۱۳۹۷ از اعضای منتتخب هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران، که عمری را به مبارزه با استبداد و سانسور گذراند و دمی از کوشش در راه برقراری آزادی و عدالت اجتماعی عقب ننشست. استواری و پایوری جباری در ستیز با سانسور، فعالیت او در کارزار لغو اعدام و حمایت از دادخواهی خانواده‌های اعدامیان دهه‌ی شصت سرانجام به دستگیری‌اش در سال ۱۳۸۱ انجامید که نزدیک به دو سال تحمل آزار و شکنجه در زندان را در پی داشت.
علیرضا جباری عضو افتخاری انجمن قلم انگلستان بود و در سال ۱۳۸۴ به پاس دفاع از آزادی اندیشه و بیان جایزه‌ی «هلمن‌ـ‌‌همت» را از سازمان دیده‌بان حقوق بشر دریافت کرد. او نمونه‌ای کم‌نظیر در تعهد به آرمان‌های نهفته در منشور کانون نویسندگان ایران بود و در سراسر سال‌هایی که به دلیل ممانعت نیروهای امنیتی امکان برگزاری جلسات جمع مشورتی کانون در مکان‌های عمومی وجود نداشت، او و خانواده‌‌اش همواره بی‌دریغ پذیرای اعضای کانون بودند و خودش به‌رغم بیماری و سال‌خوردگی در همه‌ی نشست‌ها و گردهمایی‌ها حضور فعال داشت.
از علیرضا جباری سه مجموعه‌ی شعر، ترجمه‌های بسیار در زمینه‌ی ادبیات و علوم انسانی و شمار زیادی مقاله به یادگار مانده است، از آن جمله مقاله‌ی «۱۳ آذرماه، یا روز جان باختگان راه آزادی قلم وبیان!» که در گرامی‌داشت روز مبارزه با سانسور در سال ۱۳۸۷ نوشت و در بخشی از آمده است:
«حذف تمام‌عیار و بی‌امان فرهنگی در همه‌ی پهنه‌ها، از کتاب و مطبوعات تا سینما و تئاتر و موسیقی و آموزش علمی و هنری … که نفی و الغای آن سرلوحه و شعار انقلاب بهمن بود و بسیاری از بازماندگان آن انقلاب، از جمله قریب به اتفاقِ آزادی‌خواهان قربانیِ قتل‌های دهه‌های ۶۰ و ۷۰، در راه آن جان باختند آن‌چنان تداوم یافته است و بر ابعاد آن افزوده‌اند که گویی انقلاب را هرگز با آرمان‌های آزادی، استقلال و عدالت اجتماعی کاری نبوده است و سبب همه‌ی این رخدادهای شکوهمند این بوده است که شماری از نودولتان زمام کارها را به دست گیرند و سمت‌وسوی تحول تاریخ‌ساز کشورمان را آن‌چنان رهنمون شوند که خود می‌خواهند و با سلیقه‌ها و منافع آنان سازگاری دارد … کانون نویسندگان ایران در سراسر تاریخ ۴۰ساله‌ی خود تا به امروز زبان گویای اهل قلم در کشور ما و مدافع پیگیر آزادی قلم و بیان بدون حصر و استثنا بوده و بسیاری از کوشاترین و متعهدترین اعضای آن در این راه جان باخته‌اند. تردید نمی‌توان کرد که برآمدن خورشید آزادی در کشورمان در برهه‌هایی کوتاه از تاریخ آن بی‌ارتباط با کوشش‌های بی‌دریغ و بی‌وقفه‌ی کوشندگان خستگی‌ناپذیر کانون ما و جان‌فشانی‌هایشان در کنارهمه‌ی مردم کشورمان و نیروهای پیشاهنگ آن در همه‌ی پهنه‌هایی که پیش از این بر شمردم نبوده است … نتیجه‌ی چنین شرایطی فروپاشی از درون است و نیروی تمامیت‌خواه با کاستی پایگاه مردمی خویش، صرف نظر از شیوه‌های پیشگیری، و نیز به سبب برخورد با توده‌های وسیع مردم و کوشش در تحمیل اراده‌ی خویش به آنان، از تثبیت نظم امور ناتوان خواهد ماند.»
یاد این یاور خستگی‌ناپذیر ماندگار و راه او پُررهرو باد