پدر هانس آیسلر (Hanns Eisler) یک فیلسوف اتریشی و مادرش یک خرده‌فروش آلمانی بود. او خود را اهل وین معرفی می‌کرد چون از ۳ سالگی در پایتخت اتریش زیسته بود و می‌گفت: «سرچشمه هستی من هوش یهودی و عنصر پرولتاریایی بوده است. رئیس مدرسه ما یک کشیش متعصب بود. او سیاست خود را طوری اعمال می‌کرد که من به سیاست دیگری رو کردم. در هنر به دنبال یک سبک موسیقی هستم که در آن احساس و منطق ضد همدیگر نباشند. رسالت آهنگ ضدیت با حماقت است».

آیسلر نخست در موسیقی یک خودآموز بود تا اینکه در ۲۱ سالگی به کلاس‌های آهنگ‌ساز مشهور زمان آرنولد شونبرگ (Arnold SchÖnberg) راه یافت و نزد او روش ۱۲ تونیک موسیقی را آموخت.

۳۰ ساله بود که با برتولت برشت (Berthold Brecht) شاعر و نمایشنامه‌نویس بنام آلمان آشنا شد و با همکاری او بیش از ۵۰۰ ترانه ساخت که بیشتر آن‌ها مضمون سوسیالیستی دارند و از شیوه روایی پیروی می‌کنند.

هانس آیسلر با ظهور نازی‌ها نخست در چند کشور اروپایی زندگی کرد تا اینکه سر انجام به آمریکا گریخت.

او تا پایان جنگ دوم جهانی از جمله در دانشگاه‌های نیویورک و لوس‌آنجلس استاد موسیقی بود و به همراه فیلسوف بنام آدورنو (Adorno) کتاب “موسیقی فیلم” را نوشت که تا مدت‌ها کتاب مرجع این رشته بود.

آیسلر موسیقی را ابزاری در خدمت سوسیالیسم می‌دانست و پس از اخراج از آمریکا به آلمان شرقی که حکومتی سوسیالیستی داشت، رفت، آهنگ سرود ملی آن کشور را ساخت و در آنجا تا پایان عمر سرپرستی آکادمی هنرهای زیبا در برلین شرقی را به عهده داشت و در رشته آهنگ‌سازی در مرحله عالی تدریس می‌کرد.

آیسلر آثار پرمحتوا و متنوعی دارد که تنها به خاطر خدمت به جهان‌بینی سوسیالیستی در غرب به آن‌ها توجه نمی‌شد. اما پس از فروپاشی بلوک شرق بازبینی تازه‌ای از آثار او در آلمان صورت گرفته و می‌گیرد.

هانس آیسلر در ۶۴ سالگی در برلین شرقی درگذشت.