از صفحه سعید پارسایی همسر الهه محمدی: «نزدیک به دو ماه است که پزشک زندان اوین، اعزام اورژانسی #الهه_محمدی را برای انجام سونوگرافی ثبت کرده است. در این مدت یک بار پس از اعزام، با وجود پنج بار هماهنگی خانواده با بیمارستان آپادانا و پزشک مربوطه، پزشک از ویزیت الهه خودداری کرد! نوبت دیگری از یک مرکز درمانی دیگر گرفتیم.
این‌بار زندان از اعزام خودداری کرد. دو روز بعد نوبت جدیدی تعیین شد. عجیب‌تر اینکه این‌بار بعد از ۴ ساعت معطلی، الهه را سوار ون کردند و در اقدامی ناباورانه، بدون اطلاع الهه و ما، او را به سمت مرکز درمانی نامشخصی بردند که با مخالفت و مقاومت الهه، به زندان برگشت.
همچنین ما بارها از تعداد کم تلفن و کیفیت نامناسب تلفن بند زنان زندان اوین -تنها سه خط تلفن برای بیش از ۴۰ نفر زندانی- گفته‌ایم اما نگرانی و رنج خانواده و زندانی برایشان مهم نیست و ما ماه‌هاست که از چهارشنبه شب تا شنبه صبح به مدت ۶۰ ساعت از عزیزان‌مان بی‌خبریم.
چرا بند زنان آخر هفته تلفن‌هایشان قطع است؟ زنان زندانی بند نسوان چه فرقی با سایر زندانیان دارند که آخر هفته‌ها از شنیدن صدای پدر، مادر، همسر و فرزندانشان باید محروم باشند؟ هیچکس هم پاسخگو نیست.
شاید این حرف‌ها گفتن نداشت وسط اینهمه غم و به قول شاملو : “تمامی الفاظ جهان را در اختیار داشتیم و آن نگفتیم که به کار آید. چراکه تنها سخن، یک سخن در میانه نبود، آزادی!” نه هیچکس پاسخگوی این رنج‌های مضاعف نیست.»