با افزایش ۲۷٪ و ۲۱٪ به دستمزدها برای سال ۱۴۰۲ علی خدایی عضو به اصطلاح کارگری شورای عالی کار اعلام کرد “اگر افزایش حقوقها پایین تصویب شده است، دولت وعده داده است که گرانی و تورم را کنترل خواهد کرد”. این گفته مضحک و بچگانه باعث گردید بسیاری از فعالین کارگری حتی از نزدیکان علی خدایی او را مورد انتقاد قرار دهند و یا ماهیت فریبکارانه او را افشاء نمایند. اما تنها کارگران نبودند که برای دفاع از منافع خود او را مورد انتقاد قرار دادند و یا افشاء کردند، کسانی که زمانی رفیق گرمابه و گلستان او بودند نیز از روی فرصت طلبی، او را به باد انتقاد گرفتند چرا که برای کسب صندلی “شورای عالی کار” خیز برداشته اند. بی جهت نیست که او غیر مستقیم آنها را خطاب قرار داده و میگوید «اگر نمی‌توانند مدافع کارگران باشند لطف کنند و ساکت بمانند و نمک بر زخم کارگران نپاشند، آن‌هایی که از خود سلب مسئولیت کرده و میگویند ما عضو رسمی شورایعالی کار نیستیم، پس چرا در جلسات حاضر می‌شوند؟! تصمیمات شورایعالی کار با امضا و توافق همه‌ی اعضا گرفته شده و امضای این آقایان قبل از امضای اعضای کارگری پای مصوبه مزدی درج شده؛ اینها زودتر از اعضای اصلی با مصوبه افزایش ۲۷ درصدی دستمزد موافقت کردند و حالا هم منادی دفاع از آقای وزیر شده‌اند (ایلنا یکشنبه ۸ مرداد ۱۴۰۲)». این گفته نشان میدهد که دار و دسته علی خدایی و دار و دسته رقبای او، همگی این افزایش حقوقهای ناعادلانه را امضاء کرده اند، حال چه فرق میکند که این اول امضاء کرده باشد یا آن.
اکنون که این اختلاف به بالاترین حد خود رسیده است، علی خدایی تصمیم دارد با یک عکس العمل، رقیب را آچمز کند. او در پاسخ به این سوال که اگر موضوع ترمیم دستمزدِ کارگران در جلسه‌ی شورایعالی کار به نتیجه نرسید، قدم بعدی نمایندگان کارگری چیست؟ گفت:«تشکلهای کارگری باید در این خصوص تصمیم بگیرند. نماینده‌های کارگریِ شورایعالی کار تنها تصمیم‌گیرندگان در موردِ مناسباتِ کلی کارگری نیستند» و با این جمله مشخص میشود کسانی که بقول علی خدایی “نمک بر زخم کارگران میپاشند” گردانندگان همین “تشکلها” یعنی خانه کارگری ها میباشند!
“تصمیم گیری توسط تشکلها” که علی خدایی از آن سخن میگوید این معنا را میدهد که این تشکلها باید با اعتصاب و یا آمدن به کف خیابان حکومت را تحت فشار قرار دهند تا موضوع ترمیم دستمزدِ کارگران به نتیجه برسد! کاری که از این تشکلهای حکومتی بعید است و بدین سان علی خدایی تلاش دارد آنها را از میدان بدر کند!
علی خدایی سالهاست که خوب میداند که این تشکلهای حکومتی و همچنین خودش قدرتی ندارند، او در یک مصاحبه رادیویی ۱۴۰۰/۶/۳۰ میگوید “مشکل اینجاست که ما زورمان به بی‌قانونی طرف مقابلمان یعنی دولت نمی‌رسد” او ادامه میدهد “مرجعی که باید به اعتراض ما رسیدگی می‌کرد دیوان عدالت اداری بود که آن هم با توجه به اصلاحیه‌ای که به آن خورد، روی مزد تصویب شده صحه گذاشت و آنگونه که باید قانون را رعایت نکرد”. او با زبان بی زبانی میگوید که ما هیچ کاره ایم!! و یا به قولی، هر آنچه را که آن بالایی ها میگویند ما باید تصویب کنیم. حال که رقبا میخواهند با انتقاد کردن، او را یک عنصر بی خاصیت نشان دهند، او نیز در جواب میخواهد با نشان دادن عدم توانایی آنها در تحت فشار قرار دادن حکومت برای ترمیم دستمزد به آنها بگوید “شما خانه کارگری ها نیز، مانند من و دار و دسته ام بی خاصیت هستید”.
در حالی این دار و دسته ها بفکر قدرت طلبی هستند که طبق گزارش مرکز آمار ایران (این سازمان حکومتی)، در تیر ماه ١٤٠٢ نرخ تورمِ سالانه کشور به ٤٧,٥ درصد رسیده است( که مسلماً بیشتر از اینها میباشد) که با چنین تورمی، افزایش حقوقهای ۲۷٪ و ۲۱٪ دیگر ارزش خود را از دست داده اند! و هنوز هم علی خدایی در دنیایی دیگر، در دنیایی جدا از دنیای کارگران میگوید “در حال حاضر منتظر تشکیل جلسه هستیم که مجددا موضوع را پیگیری کنیم؛ البته موضوع این جلسه‌ی شورایعالی کار حتما باید دستمزد باشد ۱۴۰۲/۵/۲”! حال فرض را هم بگیریم با رفقای “نمک پاش بر زخمتان” وارد جلسه شدید، هر دو جناح چه میخواهید بکنید؟ میخواهید شق القمر کنید؟
این عناصر بی خاصیت همواره بفکر قدرت طلبی و منافع خودشان هستند و تا زمانیکه آنها افزایش حقوقهای کارگران و بازنشستگان را تعیین میکنند، ما باید همچنان با این زندگی فلاکتبار دست و پنجه نرم کنیم! ما، تنها و تنها با همت خودمان، با یک اتحاد و در کف خیابان میتوانیم خود را از زیر خط فقر نجات دهیم.
۱۵ مرداد ۱۴۰۲