[تحلیل دانشجوی دانشگاه تهران درخصوص سیاست پرداخت نقدی یارانه تغذیه]
آزاد سازی قیمت تغذیه آخرین دستاورد وزارت علوم برای دانشجویان است. دانشگاه قصد دارد نرخ تغذیه را آزاد کند و در عوض یارانه‌ای به صورت مستقیم به دانشجویان بدهد تا دانشجویان خودشان با قیمت آزاد غذا تهیه کنند. سیاستی به ظاهر جذاب که در دراز مدت، اثرگذاری حیاتی‌ترین بخش خدمات عمومی دانشگاه را به حداقل خواهد رساند. سیاست به ظاهر متناقض دولت در عرصه اقتصادی که شامل پرداخت یارانه و آزاد سازی قیمت‌ها می‌شود، امروز یکی از مهم ترین نیازهای دانشجویان را هدف گرفته است. مشابه چنین اقداماتی در حذف یارانه‌های انرژی و ارز ترجیحی در سطح کلان وجود داشت که تجربه ملموس آن چیزی جز گسترده‌تر شدن فقر عمومی و کاهش قدرت خرید مردم را در پی نداشت.
دانشگاه با پرداخت یارانه نقدی قصد سلب مسئولیت از خود و رهاسازی دانشجو را دارد، چراکه مبالغ ناچیز یارانه پاسخگوی تورم بالای احتمالی آینده نیستند. مشابه چنین اقدامی برای لبنیات و وعده صبحانه دانشجویان کوی دانشگاه تهران انجام شد که به دلیل عدم تناسب تورم با یارانه پرداختی، سبد لبنیات دانشجویان برای وعده صبحانه در یک هفته، تنها برای دو وعده صبحانه قابل استفاده است.
سیاست آزادسازی اقلام و خدمات دانشجویی در این گام متوقف نخواهد شد و بعید نیست در گام بعدی، دانشگاه اعلام کند که توان اداره خوابگاه‌های دانشجویی را ندارد و آن را همچون تغذیه و فضاهای آموزشی و ورزشی، برون سپاری می‌کند و یارانه‌ای برای خوابگاه در اختیار دانشجویان قرار می‌دهد تا دانشجو خودش با پیمانکاران و هتل داران چانه بزند و خوابگاهی که سابقا حق آنان بود را با قیمتی آزاد از پیمانکار اجاره کند. چنانکه در تابستان فعلی، دانشگاه تهران با وعده توزیع یک وعده غذایی با یارانه دولتی،تنها نیمی از ظرفیت خوابگاه را به دانشجو اختصاص داد و بسیاری از آنها را از حق استفاده از خوابگاه محروم کرد، اما امروز هر وعده غذایی در دانشگاه تهران ۶۰ هزار تومان است و بسیاری از دانشجویان از حق اسکان محروم شده‌اند. هم حذف یارانه هم حذف دانشجو.
دولت وظیفه دارد تا تحصیلات عالی را برای همه مردمی که استعداد بهره‌مندی از آن را دارند فراهم کند اما با حذف یارانه‌ها و آسیب‌پذیرتر شدن دانشجویان از منظر اقتصادی، امکان تحصیلات عالی برای بسیاری از آنان سلب خواهد شد. فرایند یارانه‌زدایی به مسئله تغذیه محدود نخواهد ماند، بلکه دانشگاه در بلندمدت تمامی یارانه‌ها را حذف خواهد کرد. چشم‌انداز تداوم فرایند تعدیل‌سازی و آزادسازی، تغییر ایده نهاد آکادمیک در ایران است؛ از دانشگاهی که باید وقف علم شود تا ایده «دانشگاه به مثابه بنگاهِ صرف».