▫️این تصویر از سرکوب خوابگاه دانشجویی طرشت علامه در سال ۸۲ است؛ وقتی که اوباش به سرکردگی سعید عسکر (همان عامل ترور سعید حجاریان) با شکستن درب خوابگاه نیمه‌شب ۲۵ خرداد با قمه و چماق به جان دانشجویان افتادند و صحنه‌هایی مغول‌وار از وحشت آفریدند. حتی به دانشجویان با گرایش‌های مختلف و غیرسیاسی هم رحم نکردند چرا که وظیفه داشتند رعب‌آفرینی کنند. بعید می‌دانم آن شب خاص دانشگاه علامه را کمتر دانشجویی به عنوان یک ترومای بزرگ زندگی‌اش فراموش کند.
▫️خوابگاه طرشت علامه ماکتی از کوی ۷۸ بود. هدف، انتقام از تحرک دانشجویی در این دانشگاه بود برای ضرب شست نشان دادن و اعلام اینکه دانشگاه نهادی برای اعتراض و گفتگو نیست. آن سالها دانشگاه علامه به عنوان بزرگترین دانشگاه علوم انسانی هویتی در جنبش دانشجویی دست و پا کرده بود. فاجعه طرشت به صورت خاص انتقام از این دانشگاه و به صورت عام از جنبش دانشجویی بود. پرونده این جنایت ماستمالی شد؛ مثل پرونده‌های دیگر. اما انتقام از دانشگاه علامه به آن سالها محدود نشد.
▫️در دوران احمدی‌نژاد با ریاست شریعتی به صورت ویژه دفترهای انجمن‌های اسلامی که آن روزها به اصلی‌ترین منتقدان دیکتاتوری و به محل تشکل‌یابی همه گرایش‌های دانشجویی تبدیل شده بودند تعطیل شدند؛ بسیاری از فعالان تعلیق و از پدیده دانشجوی ستاره‌دار هم رونمایی شد. این روند در هیچ دوره‌ای متوقف نشده؛ فقط شدت و ضعف داشته.
▫️تعلیق و اخراج بسیاری از دانشجویان علامه و تعلیق فعالیت “انجمن آزاد اندیش” در روزهای اخیر، در راستای همان سیاست نفرت از نهاد دانشگاه است که این روزها ابعاد زشت‌تری گرفته. از اخراج دانشجویان از خوابگاه تا تعلیق از تحصیل تا ضرب و شتم توسط نیروهای حراست. مساله فقط دانشگاه علامه به عنوان یکی از دانشگاههای صاحب هویت اعتراضی در جنبش دانشجویی نیست؛ مساله نفرت از دانشگاه به عنوان نهاد مدافع مدرنیسم و دموکراسی‌خواهی است که زیر بار هیچ گفتمان ارتجاعی نرفته.
▫️برای همین یک پژوهشگر می‌تواند شعارها تصاویر و نمادهایی که در خلال جنبش زن‌زندگی‌آزادی خلق شد را بررسی و این پرسش را مطرح کند چرا از دانشگاه صدای دفاع از دیکتاتوری قدیم و جدید بر نمی خیزد و شعارها بر حول محور دموکراسی، برابری و آزادی می‌چرخد؟
▫️نفرت از دانشگاه تاریخی است؛دانشگاه در ایران مهم‌ترین نهاد دفاع از آزادی برابر استبداد بوده و این کنشگری در دفاع از دموکراسی‌خواهی و مقابله با ارتجاع به یک هویت در یک نهاد فراگیر و جمع‌ساز تبدیل شده و دیکتاتوری از جمع، تداوم و سنت اعتراض و آزادیخواهی هراس دارد.
*کانال نویسنده