ما از سیستمی که قوانین خود را هم رعایت نمی‌کند انتظار نداریم، اما از معلمان و مدعیان آزادی‌خواهی و برابری انتظار می‌رود در برابر این همه ظلم سکوت نکنند چرا #اسماعیل_عبدی بعد از ۸ سال زندان باید ۹ سال دیگر هم حبس باشد. نتیجه سکوت و بی‌عملی ما این همه ستم است.
در تائید تویئت آقای #جعفر_ابراهیمی فعال و کنشگر صنفی ،فرهنگی و اجتماعی:
«تا زمانیکه فقط اقلیتی از همکاران فرهنگی مطالبه‌گر و کنشگر صنفی در صحنه حضور دارند و اکثریتی منفعل و بی‌تفاوت در کمین نشسته‌اند تا اعتراضات این اقلیت به ثمر نشسته و از مزایای آن بهره‌مند شوند نیز امیدی به تغییر وضعیت ِ معیشت، منزلت و نظام آ.پ نیست».
تصمیم‌گیران و تصمیم‌سازان برای چنین جماعت ِ فرصت‌طلب ِ بی‌مسئولیت تره هم خورد نمی‌کنند.
تا کی باید #عبدی‌ها ،#بداقی‌ها، #ابراهیمی‌ها، #قاسم‌زاده‌ها، #رمضانزاده‌ها، #رمضانپورها، #یعقوب_یزدانی_ها، #فلاحی‌ها ،#لطفی‌ها و…سهم بی‌تفاوتی و بی‌عملی ما در عرصه‌ی کنشگری را بپردازند.
شرم بر ما باد که یاران موسم پیروزی هستیم و با خیال راحت در سایه درختی که با خون دل این عزیزان و خانواده‌هایشان آبیاری شده،می نشینیم.
در تعجبم. همه‌ی ما نیک می‌دانیم که حضور حداکثری در این اجتماعات لازمه‌ی نتیجه‌گیری و به ثمر رسیدن آن است از طرفی حضورگسترده و فعال فرهنگیان از فشارهای وارد شده بر فعالین صنفی می‌کاهد و عرصه را بر برخوردهای امنیتی تنگ می‌کند، اما باز هم حاضر به ادای دین و مسئولیت خود نیستیم. از پرداخت کوچکترین هزینه وحشت داریم و اجتناب می‌کنیم اما برایمان مهم نیست که بر آقای #عبدی و خانواده‌اش در این هفت سال حبس چه گذشت؟!
#محمد_حبیبی بعد اخراج شدن چگونه زندگی خود را تامین می‌کند؟!
برایمان مهم نیست که چه بر سر فعالین صنفی، بویژه کنشگران صنفی هم استانی‌مان آمده،خانواده‌ی این عزیزان در غیاب‌شان چگونه زندگی خود را سپری می‌کنند؟!
در چنین شرایطی چگونه به فردایی روشن امید داشته باشیم؟چگونه رویای ایرانی آباد و آزاد را در سر بپرورانیم؟
رقت‌انگیز ر از همه اینکه حاضریم زنده بمانیم و در حسرت یک زندگی نرمال و استاندارد مرگ تدریجی را تجربه کنیم و فنا و نیستی فرزندان این مرزو بوم، از بین رفتن محیط زیست و غارت منابع ملی،سقوط اخلاق، انسانیت، آزادگی را در جامعه‌ی پیرامون خود نظاره‌گر باشیم اما حاضر نیستیم بهای یک زندگی و زیست با کیفیت و استاندارد را بپردازیم؟
در چنین شرایطی قطعا نه خوب زندگی خواهیم کرد و نه خوب خواهیم مرد.
وااسفا ملتی که به چنین ذلت و خفتی تن می دهد روی سعادت، بهروزی، آبادانی عدالت، آزادی، برابری، بالندگی و شکوفایی را نخواهد دید.
شرم بر ما باد! به‌راستی در برابر این حجم از بی‌مسئولیتی و ظلم‌پذیری، چه پاسخی در برابر آیندگان و نسل‌های پرسشگر بعدی خواهیم داشت، جز شرمندگی و سرافکندگی؟
شرم بر ما باد! شرم بر ماباد!!!…..