از دیدگاه هگل بین کار انسان و طبیعت رابطه دیالکتیکی برقرار است. ذهن و آگاهی و شناخت انسان متاثر از شرایط کاری اوست، در جوامع سرمایه‌داری که انسان‌ها برای دیگری کار می‌کنند و کار پدیده ای خارج از خود فرد است و واقعیت انسانی فرد را از بین می‌رود زیرا ارتباط با طبیعت کار گسسته است و در نهایت دچار از خودبیگانگی می‌شود. در این جوامع فرد نیروی کار و ماهیت انسانی‌اش را در اختیار سرمایه دار قرار می‌دهد و این نقطه آغاز ناهنجاری‌های اجتماعی است. جامعه‌شناسان لیبرال با درک و پذیرش این واقعیت سعی کردند با ارائه راهکارهایی اثرات منفی آن را به حداقل برسانند یا حذف کنند. پس آموزش و بهداشت عمومی را از دسترس سرمایه‌دار خارج و تحت کنترل دولت مرکز قرار دادند تا از دریافت حداقل‌های این دو برای عموم افراد جامعه اطمینان حاصل کنند هر چند به موازات آن آموزش و بهداشت خصوصی نیز برای طبقات بالا و برخوردار وجود دارد، اما آن نیز تحت نظارت دولت است و بی ضابطه رها نشده است، اما در کشور ما آموزش عمومی به شیوه‌ای دردناک رها شده است و بخش خصوصی و مافیای آموزش در فضای بی‌ضابطه عدم نظارت دولت و حتی شدیدتر همراهی و ذینفع بودن دولت مردان این بخش حیاتی و اساسی جامعه را تهدید و تخریب کرده‌اند یعنی آینده و اساس جامعه را دستمایه کسب ثروت کرده‌اند و انباشت ثروتی را پدید آورده‌اند که با تخریب و اضمحلال پایه و اساس جامعه و آینده آن همراه شده است. نگاهی گذرا به وضعیت مدارس پولی تمامی اثع‌ها را اثبات می‌کند، معلمان شاغل در این مدارس اغلب گواهی صلاحیت حرفه‌ای و تدریس را ندارند و هیچ دوره آموزشی برای تدریس را نگذرانده‌اند. از طرفی شرایط کاری آن‌ها نیز بسیار ناامن است، قرارداد مصوب اداره کار را ندارند، حقوق پایه و بیمه ندارند و هیچ حامی هم در این زمینه ندارند و مجبورند تحت شرایط کاملا غیرانسانی استثمار شوند. اگر چه مدارس دولتی و معلمان شاغل در آن‌ها نیز هیچ کدام از حداقل‌های آموزشی و معیشتی برخوردار نیستند.(سرانه مدارس و میزان حقوق معلمان گواه این مسأله است) به طور کلی آموزش عمومی به بنگاهی برای فروش مدرک تحصیلی و انباشت ثروت کثیف بدل گشته است، مساله‌ای که عوارض آن نسل‌های کنونی و آینده را درگیر خواهد کرد. هشدارهای فعالین صنفی حیطه آموزش نیز نادیده گرفته شده است و یا خود آن‌ها گرفتار اخراج یا زندان می‌شوند. اگر چه مسیر عدالت‌خواهی در همه زمینه‌ها هیچگاه خاموش نخواهد شد و فعالین صنفی نیز با همه مرارت‌ها به مسیر خود جهت اصلاح وضع موجود ادامه می‌دهند.
۲۲ تیرماه ۱۴۰۲