در آغاز مراتب احترام و سپاس خود را به تمامی تشکل‌های صنفی عضو شورای هماهنگی و کنشگران خستگی ناپذیری که در دو دهه‌ی اخیر ضمن تلاش برای تحقق آموزش و پرورش رایگان (اصل ۳۰ قانون اساسی)، برابر و با‌کیفیت و ارتقای سطح معیشت و منزلت معلمان و نیز دوشادوش مردم ایران مسیر مطالبه‌گری را احیا کرده و استمرار دادند و سرانجام با تثبیتش مسیر مدنیت و تحول را از کنار تلاشگری سندیکایی و فعالیت در صنوف، جان تازه‌ای بخشیده‌اند؛ تقدیم می‌دارم.
یاران و گرامیان!
یکی از کانونی‌ترین دلایل شکل‌گیری احزاب و اصناف، گردش آزاد و دموکراتیک قدرت و توزیع عادلانه و جابه‌جایی بی‌خطر آن بوده است. فیلسوفان جامعه‌شناسی با پایه‌ریزی این اندیشه، در پی محدود نمودن و دوره‌ای کردن مسئولیت برای «مهار میل به قدرت» در بشر و آفات ناشی از آن بوده‌اند. ما معلمان نیز تاکنون با تأسی از این‌اندیشه و با توجه به‌تاکیدِ این‌مهم در اساسنامه‌ی تشکل‌های صنفی، همواره با باز گذاشتن مسیر کنشگریِ تازه و مقابله با رفتارهای پدرسالارانه، ویژه‌خواری صنفی و ایجاد فرصت‌های تازه برای اندیشه‌های تازه‌تر صنفی، راه تصلب را در این مسیر مسدود نموده‌ایم.
انتظار می‌رود که کانون‌های عضو شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی معلمان ایران، به‌رغم شرایط شکننده و کارشکنی‌های حاکمیت با ابتکار عملی شایسته، زمینه‌ی برگزاری مجامع عمومی را فراهم نمایند. تلاش در این مسیر و برنامه‌ریزی حساب‌شده برای تحقق آن با برگزاری انتخاباتی غیر‌گزینشی و ایجاد فرصت برای حضور چهره‌های جدید و انتخاب هیئت مدیره‌های پویاتر از وظایف تاریخی همه تشکل‌های سراسر کشور است.
بی‌تردید عضویت در هیئت مدیره‌ی تشکل‌ها امانتی بوده و هیچ‌یک از ما به‌شکل دائمی معلمان را نمایندگی نمی‌کنیم، کانون‌ها ملک شخصی هیچ‌کدام از ما نیستند و ما در واقع مستاجران صنفی در معیت کنشگران صنفی سراسر کشور هستیم.
امروز موجران واقعی (معلمان) حق دارند بپرسند که چرا پس از گذشت هفت سال اکثر کانون‌های کشور مجمع خود را برگزار نکرده‌اند؟
این‌جانب، به‌شرایط سخت و صعب دوستان صنفی و فشارهای پیدا و نهان نهادهای امنیتی علیه آن‌ها به نیکی آگاهم، اما عمیقاً باور دارم که این موضوع نباید سبب شود تا ما در انتقال دموکراتیک مسئولیت در مسیر کنشگری به‌گونه‌ای دیگر عمل نماییم که متهم به انحصارطلبی شویم.
بار دیگر تاکید می‌کنم لازم است همه‌ی ما با زمینه‌سازی قانونی و پیش بردن شرایط عینی، راه را برای این اتفاق مبارک و خجسته هموار سازیم.
در پایان از همه‌ی دوستان و یاران خود در سراسر کشور درخواست می‌کنم برای تحقق این امر مهم گام‌های خود را محکم‌تر و بلندتر از پیش بردارند.
با‌احترام
اسماعیل عبدی
زندان کچوئی
۲۷ خرداد ۱۴۰۲