روز ۲۶ اردیبهشت سال ۱۴۰۱ رانندگان و دیگر کارگران شرکت واحد در توقفگاه شرق (دپو) سامانه یک با شنیدن خبر عدم اجرای مصوبه شورای عالی کار در رابطه با دستمزد توسط شهرداری، دست از کار کشیدند و در محل درب خروجی دپو تحصن کردند و مانع خروج اتوبوس‌ها شدند. آنان اعلام کردند که تا یک نفر مدیر و یا مسئول از ساختمان مرکزی شرکت جهت پاسخگویی در آنجا حضور نداشته باشد دست از اعتراض و اعتصاب بر نخواهند داشت.
همزمان با تحصن کارگران در دپوی شرق و انتشار اخبار این تحصن در فضای مجازی رانندگان و کارگران سایر سامانه ها هم به اعتراضات پیوستند و همچنین رانندگان سامانه یک در پایانه آزادی اتوبوس‌ها را متوقف کرده و حاضر به جابجایی مسافر نبودند تا اینکه مدیر سامانه یک آقای مقدسی به همراه عوامل حراست در پایانه آزادی حضور پیدا کردند و با رانندگان گفتگو و صحبت کردند تا بتوانند اعتراض آنان را بشکنند. اما رانندگان مصمم شده بودند که تا حصول نتیجه به اعتراض خود ادامه دهند. وقتی که مدیر و حراست با وعده و وعیدهای تو خالی نتوانستند رانندگان را قانع کنند پای پلیس را به وسط کشیدند. دخالت ماموران نیروی انتظامی و لباس شخصی‌ها باعث شد تا رانندگان پراکنده شوند و تعدادی از آنها اتوبوس‌ها را رها کردند و در اطراف پایانه آزادی خودشان را مخفی نمودند تا از دسترس پلیس در امان باشند. با این همه حال ماموران توانستند تعدادی را هم بگیرند و مجبور کنند که اتوبوس ها را روشن و به برداشت مسافر اقدام کنند. حتی یکی از راننده ها که در مقابل تهدیدات مامور مقاومت می‌کرد مورد ضرب و شتم ماموران قرار گرفت و در نهایت اجبارا اقدام به برداشت مسافر نمود. ولی رانندگان از برخورد خشونت آمیز ماموران بسیار خشمناک و عصبانی شده بودند، به خاطر همین تصمیم گرفتند تا اعتراضات خود را از فردای همان روز به شکل اعتصاب ادامه بدهند تا به حق و حقوق خود برسند.
البته همزمان با اعتراضات در سامانه یک رانندگان سایر سامانه‌ها هم به قصد اعتراض اتوبوس‌ها را از خطوط خارج کرده و به سوی توقفگاه می‌رفتند و خطوط را خالی می‌کردند. تا اینکه رانندگان و کارگران تعمیرگاه‌ها و حتی بخش اداری به صورت متحدالشکل بعد از ظهر همان روز راهی ساختمان مرکزی شرکت واحد واقع در خیابان هنگام شدند و در آنجا تجمع بزرگی به راه انداختند و به اعتراضات خودشان ادامه دادند، این تجمع چنان بزرگ بود که شهردار تهران آقای زاکانی که حتی به ذهنش چنین اعتراضی خطور نمی‌کرد و باورش برایش سخت بود در میان تجمع کنندگان حضور یافت و سعی کرد به استناد به بخش نامه ۱۰ درصد دولت، دستورالعمل صادره خودش را توجیه و قانونی نشان بدهد، ولی تجمع کنندگان دستورالعمل ایشان را غیر قانونی تلقی کردند و خواستار اجرای مصوبه شدند. البته ناگفته نماند اعضای فعال سندیکا در سامانه‌ها و در تجمع مقابل ساختمان مرکزی این اعتراضات را پوشش میدادند و در هماهنگی نقش داشتند. نتیجه این اعتراض در ۲۶ اردیبهشت که تا ساعت ۱۹ عصر ادامه داشت منجر به بازداشت تعدادی از رانندگان و کارگران و همچنین اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد توسط ماموران لباس شخصی شد.
بعد از انتشار اخبار بازداشتی رانندگان که ۱۲ نفر بودند رانندگان سامانه یک بسیار عصبانی و به هم ریخته شده بودند که چرا برای احقاق حقوق باید مورد ضرب و شتم و بازداشت قرار بگیرند، و این برخورد خشونت آمیز و غیر قانونی ماموران امنیتی انگیزه آنها را برای اعتصاب دو چندان کرد و قاطعانه تصمیم گرفتند به اعتراضات خودشان به احترام همکاران بازداشت شده برای حصول نتیجه ادامه بدهند.
ولی اعتراضات در همین جا به پایان نرسید. فردای همان روز یعنی در ۲۷ اردیبهشت رانندگان شیفت صبح سامانه یک بعد از پیاده شدن از سرویس‌ها در توقفگاه غرب دست به تحصن زدند و حاضر نشدند اتوبوس‌ها را بیرون ببرند، رئیس وقت توقفگاه سامانه یک سعی می‌کرد با وعده هایی که از قبل در ذهن خود آماده کرده بود رانندگان را وادار به کار بکند، اما خوشبختانه رانندگان با توجه به تجربیاتی که در طول خدمت خود از وعده و وعید ها ی مسئولین داشتند حاضر نشدند اتوبوس ها را بیرون ببرند، و در نهایت همگی آنها با یک خرد جمعی تصمیم گرفتند که محل کار را ترک بکنند و به خانه‌هایشان بروند و همزمان با اینکار با هم پست‌های خودشان هم تماس گرفتند که آنها هم در شیفت خودشان در محل کار حضور پیدا نکنند. رانندگان شیفت بعد از ظهر هم با شنیدن این خبر به اعتصابات پیوستند و در محل کار حضور پیدا نکردند، در نهایت شهرداری مجبور شد در ساعت ۴ بعد از ظهر حقوق فروردین ماه سال ۱۴۰۱ را با افزایش مصوبه شورای عالی کار به صورت علی‌الحساب به حساب رانندگان و دیگر کارگران شرکت واحد واریز کند.
زنده باد کارگر
زنده باد اتحاد
۲۷ اردیبهشت۱۴۰۲