🔸 بر کسی پوشیده نیست ارزش انسان در میان سایر حیوانات به روان و اندیشه‌های اوست، انسان از آن رو به سر حیوانات برتری دارد که دارای روان و اندیشه برتری است و به آسانی تربیت پذیر و ابزارساز است، این توانایی تربیت‌پذیری را مدیون ذهن خویش است.
🔸 بر کسی پوشیده نیست که با تنی بیمار، اما ذهنی سالم به بالاترین دست آوردها می‌تواند برسد. اما، با تنی سالم ذهن و روانی بیمار هرگز نمی‌تواند دستاوردی نیکو برای کمک به پیشرفت خود و هم نوعانش داشته باشد.
🔸 آزمون روشن و آشکار است که ارزش انسان پیش از آنکه باطن او باشد، به ذهن و مغز اوست، سپس امنیت ذهن مهمتر از امنیت جسم باید باشد، گرچه هر دو ضروری هستند. دست و پا و اعضای بدن نگهبان و پاسبان سر هستند. سر نیز به خاطر اینکه جایگاه ذهن و مغز و اندیشه است ارزشمند می باشد. نیز بر همگان روشن است که بزرگترین مرکز با پرورش اندیشه حوزه وزارتخانه‌ای است به نام آموزش و پرورش و در سطم بالاتر از دانشگاه. اما آموزش و پرورش ایران بیش از چهار دهه است که همواره با دو خطر بزرگ روبرو می‌باشد.
🔸 یک خطر مسمومیت ذهنی و دیگری خطر مسمومیت جسمی، که هر دو به وسیله حاکمان انجام شده است،خطر مسمومیت ذهن دانش‌آموزان را حاکمان به چند شیوه انجام داده‌اند یکی اینکه حاکمان مدرسه و دانش‌آموزان را ابزار تحکیم قدرت سیاسی خویش ساخته‌اند، دانش‌آموزان و معلمان را تبدیل به سیاهی لشکر خود برای مشروعیت بخشیدن به نظام سیاسی خویش کرده اند، دوم تلاش برای تبدیل کردن آنان به انسان های چشم و گوش بسته و رام و ساکت در برابر ستم‌هایی که بر آنان و همنوعانشان روا داشته می‌شود.
انسانهایی ترسو بدون توانایی در نقد و اعتراض همچنین فقیر نگه داشتن نظام تعلیم و تربیت و دهها شیوه‌ی استثماری دیگر که در اینجا فرصت بیان آنها نیست.
این خطرات را معلمان و فرهنگیان معترض در قالب شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران در طول ۲۲ سال گذشته گوشزد کرده و به خاطر گوش زد این خطرات هزینه‌های هنگفتی مانند زندان، اخراج ، انفصال از خدمت، محرومیت، تبعید… و نیز پرداخت کرده است.
خطر دومی که در طول چهار دهه گذشته دانش‌آموزان این سرزمین را تهدید کرد مسمومیت جسمی بوده است که در صد ها مدرسه دخترانه ایران به وسیله نیروهای حکومتی انجام شده و دانش‌آموزان بسیاری را راهی بیمارستان نمود و تعدادی را به مرگ مبتلا نموده است.
اما پرسش اینجاست که چرا مردم ایران در برخورد با این دو شیوه مسمومیت دو روش متفاوت در پیش گرفته‌اند؟
در برابر مسمومیت ذهنی بی‌تفاوت بوده، اما در برابر مسمومیت جسمی (فیزیکی) واکنش مناسب نشان داده و از فرستادن فرزندان خود به کلاس درس جلوگیری نموده‌اند. آیا از دید ما ایرانیان ارزش جسم از ارزش ذهن بیشتر است؟
رسول بداقی
زندان اوین