دانشگاهیان امروز دانش‌آموزان دیروزی هستند که با آرزوهای متفاوت و گاه بسیار دور از آنچه به آن رسیده‌اند بزرگ شده‌اند. مدارسی که باید جذاب ترین روش‌های آموزشی و ورزیده ترین معلمان را در خود داشته باشد همواره محل آزمون و خطای مدیران و وزیران بوده و هست. بی توجهی به جایگاه رفیع معلم، بخشنامه‌های یک شبه و تصمیمات ناکارآمد کمر نظام آموزشی را به خم شدن وا داشت و به شکل نابه‌سامانی به حوزه آموزش عالی تسری پیدا کرد.
تصمیمات مدیریتی عجیب که امروزه در سیستم آموزش عالی با تغییر شیوه‌نامه‌ها و حتی قوانین مصوب به محل اعتراض بسیاری از دانشگاهیان تبدیل شده است ما را به یقین می‌رساند که آنچه هم اکنون با نام مدیریت در کشور ما حکمفرماست تنها بازی کودکانه گروه‌های مختلفی است که هریک گمان می‌کنند سهم بیشتری از مملکت به تاراج رفته‌مان ارث مبارک پدری شان است!
گل سرسبد تمام این کم و کاستی ها، سکوت و بی توجهی به رخداد اخیری است. بررسی مسمومیت گروه عظیمی از دانش‌آموزان دختر همانند سایر بلایای اقتصادی و اجتماعی حال حاضر کشورمان، توسط تصمیم‌گیران نالایق از امروز به فردا واگذار شده است و اصولا مانند همیشه، این عناصر بیگانه‌اند که بلبشوی مدیریتی امروز را ایجاد کرده و سررشته کار را از مدیران و مملکت‌داران بیدارمان گرفته‌اند!
آن روز که حرمت دانشگاه با ورود عوامل امنیتی از بین رفت و صدای دانشجویان آگاه با ایجاد فضای بگیر و ببند به گوش کسانی که وظیفه‌شان فقط و فقط شنیدن نظرات مردم است نرسید، باید منتظر شکسته شدن حریم مدارس هم می‌بودیم.
آیا هنوز هم می‌خواهیم به فرزندانمان آموزش بدهیم که مدرسه خانه دوم شماست؟؟ تعریف شما از خانه چیست؟ آیا خانه بجز با امنیت و آرامش معنا پیدا می کند؟ چطور قرار است در چنین فضای رعب آوری به کودکانمان آموزش داده شود در حالی که در تامین امنیت جانی آن ها ناکام مانده اید؟
روش نخ نمای انداختن تقصیرات به گردن هرکسی جز خودتان را کنار بگذارید و با چشم باز به وضعیتی که امروز گرفتار آن هستیم نگاهی بیندازید. متاسفانه جایگاه مدیریت در کشور ما آنچنان بی‌دلیل تقدیس شده و از مردم فاصله گرفته است که حتی نمی‌توانیم خودمان را جزئی از این سررشته داران امور تصور کنیم.
سخنان نخراشیده و نسنجیده برخی به اصطلاح مدیران و مجلسیان نیز به عبارات بی سر و ته مانند: “از هیچ تلاشی فروگذار نخواهیم کرد” و “درحال پیگیری هستیم” خلاصه شده است. این در حالی‌است که؛ دانش‌آموزان و والدینشان همچنان بلاتکلیف، منتظر تعیین وضعیت آموزشی و تحصیلی‌شان هستند.
جامعه دانشگاهی دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی مانند گذشته بیدار و خواهان یک پاسخگویی درخور از طرف مسئولانی است که در قبال این فاجعه امنیتی سکوت کرده‌اند. امیدواریم با یافتن هرچه زودتر منشا این اتفاق، همه ابعاد آن برای مردم شریف‌مان مشخص و واضح گردد.