در پس این تاریکی نور امید می‌درخشد و ما نه تنها آن را دیده‌ایم که به واسطه‌ی #قیام_ژینا و در پی تاریخ جمعی مبارزت‌مان، آن را چشیده‌‌ایم. در این میان اما حاکمان تاریکی در تلاشند تا بر سیاهی و تباهی بیافزایند بلکه درخشش این امیدِ جمعی را کم‌سو کنند.
هنوز نمی‌دانیم برای آنچه اتفاق می‌افتد از کدام واژگان استفاده کنیم! «تهاجم_شیمیایی»؟ «مسمومیت_سریالی»؟ «انتقام_شیمیایی»؟ نمی‌دانیم. آنچه رخ می‌دهد غیرقابل باور است اما در دل این فاجعه حداقل دو نکته مشخص است:
اول: هدفش زنان است!
دوم: ابعاد فاجعه آنقدر بزرگ است که امکان ندارد دور از چشم سردمداران این سیستم و بدون برنامه‌ریزی و امکانات در حال وقوع باشد!
هدف قرارگرفتن دختران دانش‌آموز این سرزمین در حالی رخ می‌دهد که طی روزهای گذشته پای این «عقده‌گشایی سمی» به تعدادی از خوابگاه‌های دخترانه دانشجویی نیز باز شده است.
بدون شک تلاش برای این حذف جنسیتی در تداوم سیاست‌های کلی حاکمیت در راستای خانه‌نشین کردن زنان و حذف آنان از خیابان و دانشگاه و بازار کار و مداخلات سیاسی است.
در این میان نه تنها نقش معلمان به عنوان حلقه اتصال دانش‌آموزان به جامعه اهمیت دارد بلکه خاصه در مورد نقش آنان به عنوان یکی از معدود گرو‌هایی که به صورت جمعی، تشکیلاتی و دموکراتیک، سپر بلای این جامعه در برابر سیاست‌گذاری و انتقام‌جویی حاکمیت شده است اهمیتی غیرقابل انکار و اساسی دارد. به این اعتبار حمایت معلمان و فراخوان تجمع اعتراضی شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی معلمان نه فقط به معنای حمایت از تمامیت حق آموزش و صیانت از مدرسه و دانشگاه است که به معنای دفاع از نفسِ زندگی، آزادی، رفاه و آبادی در آینده‌ی رو به پیش ماست.
از سوی دیگر اعتراضات صنفی/معیشتی معلمان برای ما نه مطالباتی معطوف و محدود به صنف خویش که اعتراضی فراگیر در راستای درد و رنجی عمومی است که آن را نمایندگی می‌کنند و عرصه را برای اعتراضات جمعی‌تر می‌گشاید.
شوراهای صنفی دانشجویان از دیرباز و همواره در کنار هم‌سرنوشتان خود در تشکل‌های صنفی معلمان ایستاده است و بدین وسیله کانال شوراهای صنفی دانشجویان کشور ضمن اعلام حمایت از فراخوان ۱۶ اسفند شورای هماهنگی معلمان، اعلام می‌دارد در مسیر روشن معلمانِ خود در مکتب‌خانه‌های خیابان ایستاده‌ایم.