فرهاد میثمی در نامه‌ای از زندان که در فیسبوک آقای رضا خندان منتشر شده از حکومت خواسته کشتار مردم را متوقف کند. او هم‌چنین خواستار آزادی آزادی زندانیان سیاسی شده و شماری از آنها را نام برده است.
رضا خندان نوشته است: فرهاد میثمی که پیش از این با انتشار نامه‌ای با عنوان “برای این آخرین کنش”، کنشی سه‌گانه را از داخل زندان آغاز کرده بود (شامل اجتناب از غذا، تولید متن، راه‌پیمودن‌های طولانی)، اینک در تداوم خواسته‌های همان کنش، ضمن اعتراض به اعدام‌های اخیر و مطالبه‌ی توقف‌شان و نیز اعتراض به بازداشت‌های گسترده، در پیامی نام تعدادی از زندانیان سیاسی- مدنی را که خواستار آزادی‌شان شده اعلام کرده است.
گفتنی است که وزن او اینک مطابق گزارش رسمی بهداری زندان به ۵۲ کیلو گرم رسیده و با این وجود اعتصاب غذای خود را تشدید هم کرده است. مسئولان زندان رجایی شهر در شامگاه ۲۸ آذر او را به بند نگهداری زندانیان خطرناک منتقل کرده‌اند که به دلیل مقاومت به هنگام انتقال، با ضرب و شتم شدید همراه بوده است.
*متن پیام فرهاد میثمی به شرح زیر است* :
*خطابم به حاکمیت چنین است:*
کشتارها را متوقف کنید! چه در قالب سرکوب خیابانی باشد و چه با ظاهرِ قضایی (اعدام) که برای گرفتن “زهر چشم” به کارش می‌برید و نه حتی برای اجرای آن عدالت‌نمایِ کاذب و ادعایی‌تان. بازداشت‌ها و احکام فله‌ایِ زندان‌تان نیز از همین قماش‌اند.
در تداوم اعتراض به این مظالم فاجعه بار و سرکوب جامعه‌ی مدنی، این کنش‌گر کوچک همچنان بر مسیر وظیفه خویش تا انتها طی طریق خواهد کرد. خواست آزادی تَنی چند از زندانیان سیاسی – مدنی را بدین شرح اعلام می‌دارم: *محمد حبیبی (معلم)، ناهید شیربیشه (از مادران دادخواه)، رضا شهابی (کارگران اتوبوس‌رانی)، بهاره هدایت (دانشجوی ارشد)، مصطفی نیلی (وکیل دادگستری) و نیلوفر حامدی (خبرنگار).*
عرضم خطاب به مردمان سرزمینم در نهایت شرمساری، چنین است که:
ای‌کاش توش و توان درخواست آزادی همگان در میان بود، اما همین تعداد محدود نیز بسیار فراتر از ظرفیت‌های این کنش‌گر کوچک است که خودش نیم نفر هم محسوب نمی‌شود. می‌دانم که در شرایط دستگیری‌های پرحجم و انباشتن زندان‌ها توسط حاکمیت، تحقق مطالبه‌ی آزادی زندانیان در اثر کنشی فردی عملا در حکم “ماموریت غیرممکن” است؛ اما آن‌چه در این مقطع از این فرزند خُردِ ایران برمی‌آید، تلاش و ایستادگی تا آخرین نفس به عنوان پیش‌نیازِ تحقق این آزادی‌ها، ضمن دوری از هیجانات در عین حفظ عقلانیت در پرتو مبارزه‌ای تمام‌عیار و خشونت‌پرهیز است. اجتنابم از صَرفِ غذا با چشم امید به آن ادامه خواهد یافت که بعدترها، ایستادگی فراگیرِ گروه‌های جامعه مدنی در این‌باره بتواند نه فقط به آزادی این چند نفر، که به آزادی تعداد بسیار بیشتری از فرزندان ایران بیانجامد.
*فرهاد میثمی*
دی ۱۴۰۱
زندان رجایی‌شهر