کانون نویسندگان ایران از آغاز بنیادگذاری خود در ۱۳۴۷ همواره مورد هجوم و تعقیب و آزار حکومت‌های خودکامه و استبدادی بوده است. خواست جمیل آزادی اندیشه و بیان و نشر در همه‌ی عرصه‌های حیات فردی و اجتماعی بی هیچ حصر و استثنا برای همگان، تأکید بر ناوابستگی به قدرت و طلب بی‌تخفیف آزادی، بی ذره‌ای اعتنا به خطرهای مهلک آزادی‌خواهی در سرزمینی که در بیشتر تاریخ معاصر خود مزد گورکن افزون‌تر از جان آدمی بوده است، تاوان می‌خواهد، بهای سنگینی باید برای آزادی‌خواهی پرداخت؛ حتی، دریغا، با جان خود، چنان که تیرباران سعید سلطانپور در ۳۱ خرداد ۱۳۶۰، قتل تبهکارانه‌ی محمد مختاری و محمد جعفر پوینده در آذر ماه ۱۳۷۷ و جنایت عمدی قتل بکتاش آبتین پیش چشم همگان است.
در این سال‌ها کم نبوده‌اند اعضایی از کانون نویسندگان ایران که بهای آزادی‌خواهی خود را با زندان و بند پرداخته‌اند، و اخیرترین نمونه‌های آن:
علی اسداللهی، منشی منتخب هیئت دبیران کانون که از ۳۰ آبان در بازداشت به سر می‌برد و روزهاست که خانواده و دوستان او هیچ اطلاعی از وضع او ندارند و با اضطراب و دلواپسی دم‌افزون نگران وضع او هستند،
علیرضا آدینه، عضو پیشین هیئت دبیران کانون که ۹ آذر بازداشت شده و همچنان بلاتکلیف است،
روزبه سوهانی، عضو هیئت دبیران کانون که ۱۴ آذر بازداشت شده است،
آیدا عمیدی، عضو هیئت دبیران کانون که روز ۱۴ آذر دستگیر شد و همچنان در بازداشت به سر می برد،
رضا خندان(مهابادی) عضو دیرین کانون و دبیر چندین دوره‌ی کانون نویسندگان ایران که به سبب فعالیت‌های آزادی‌خواهانه‌ی خود به شش سال زندان محکومیت یافته است و از ۵ مهر ۱۳۹۹ در زندان به سر می‌برد،
و سرانجام، آرش گنجی که به یازده سال زندان محکوم شده و از ۱۰ آبان ۱۴۰۰ در زندان به سر می‌برد.
کیوان مهتدی، عضو کانون نویسندگان ایران که ۲۱۷ روز است در بازداشت به سر می‌برد و تا همین چند روز پیش بلاتکلیف بود تا اینکه دادگاهی شد و منتظر صدور حکم از جانب دادگاه است.
آتفه چهارمحالیان، دبیر پیشین کانون نیز روز گذشته ۲۲ آذر پس از ۷۱ روز بازداشت به قید وثیقه آزاد شد.
کانون نویسندگان ایران همواره بر این اصل آزادی‌خواهانه پا فشرده است که: زندانیان کانونی و همه‌ی زندانیان سیاسی و عقیدتی باید بی هیچ اما و اگری، بی هیچ قید و شرطی، بی‌درنگ آزاد شوند.
کانون نویسندگان ایران
۲۳ آذر ۱۴۰۱