به نام خون گرم میان کوه و کمر کردستان
این بار آغاز می‌کنیم با نام دانشگاه کردستان و دانشگاه علوم پزشکی کردستان که در روزهای گذشته زیر بارش تیر و ساچمه، متحدانه‌تر از پیش در مقابل سرکوب شجاعانه ایستاده و ندای آزادی سر می‌دهند. دانشحویان دانشگاه کردستان! خواهران و برادران هم‌صنف عزیزمان! ما دانشجویان دانشگاه‌های تهران نیز از ستم همان تفنگی که به شما شلیک می‌کند چشیده‌ایم و چه بسا که نه تنها ما، بلکه تمام دانشگاه‌های کشور اعم از دولتی، آزاد یا علوم پزشکی در هر نقطه‌ای از این جغرافیا، بر این ستم مشترک علیه ساحت دانشگاه آگاهیم. اما آنچه از مقاومت شکوهمند شما در روزهای اخیر دیدیم، نه تنها دل‌های ما پرشور‌تر ساخت که بهانه‌ای شد برای اتحادی بزرگ و فراخوان مشترکی دیگر. از سویی دیگر، جنبش دانشجویی اخیر که پیوندی بی‌تکرار در تاریخچه خود با جامعه‌اش دارد، چگونه می‌تواند بر کشتار بی‌رحمانه مردمش در مناطق کردنشین چشم ببند؟ چگونه عزیزان‌مان را که کشتند فراموش کنیم؟ چگونه دلیران کردستان را تنها بگذاریم؟ بوی خون پیران‌شهر، جوانرود، بوکان، مهاباد تا دانشکده‌ها و کلاس‌های ما در تهران می‌آید و اکنون نقطه‌ای است که دانشجو تصمیم می‌گیرد که راه شرافت را برگزیند یا سر کلاس‌های دست‌نشاندگان سیستم سرکوب‌گر بنشیند و چشم خود را بر خون مردمش و حصر دوستانش ببندد! اکنون روزی است که باید انتخاب کنیم: یا در کنار تمام دلیرانمان بایستیم یا تن به زنجیرهای اسارت بدهیم! چگونه می توان ساکت بود زمانی که شریف‌ترین‌هایمان در مناطق کردنشین زیر رگبار گلوله‌ها مقاومت می‌کنند؟ بردارن و خواهران کرد! شجاعت شما نیز ما را جسورتر ساخت. غریو آزادی و برابری شما را شنیدیم و سوگند می‌خوریم که همصدا با شما فریاد رهایی سر دهیم.
ما دانشجویان دانشگاه‌های سراسر تهران به روشنی تمام اعلام می‌داریم که خشونت و گلوله علیه مردم‌مان، سرکوب دانشگاه، اعمال فراقانونی و ضددانشجویی، بازداشت گسترده فعالین دانشجویی و تعلیق دانشجویان از سراسر کشور را بر نمی‌تابیم. همچنین سکوت هر دانشجو یا استادی را نسبت به وضع موجود شدیداً محکوم کرده و آن را مصداق همکاری با ظلم و گذاشتن پا بر خون انسان و انسانیت می‌دانیم.
از این رو، روز شنبه مورخ ۵ آذر را شنبه سیاه دانشگاه اعلام کرده، رخت سیاه بر تن کرده و در دانشگاه‌های خود بلندای صدای اعتراض خود را در ستایش آزادگی و شهیدان راه آزادی در صحن دانشگاه‌هایمان طنین‌انداز خواهیم کرد تا همگان بدانند دانشجو از مردمش است و با مردمش خواهد ماند. همچنین از تک تک دانشجویان کشور خواستاریم که کلاس‌های درس خود را تحریم کرده و به اعتصابات و اعتراضات دانشجویی بپیوندند تا چرخ این نظام آموزشی فاسد از حرکت بایستد و نتواند ریختن خون بی‌گناه را عادی‌سازی کند.
در نهایت خطاب به همه‌ی اساتید و جامعه دانشجویی می‌گوییم: شاید آن که را کشتند، آن که را کور کردند، آن که خانواده‌اش را از دست داده، آن کودکی که کشته شد؛ آن، روزی دانشجوی تو می‌توانست باشد. برای همه‌ی آن آرزوهایی که کنار رفتند تا آزادی میسر شود، برای همه ی مردمانمان، بپیوندید! به فریادها گوش بدهید و جزوی از فریاد باشید. و تو ای دانشجو، برپاخیز برای زن، زندگی، آزادی!
شه‌هید نامرێ ««شهید زنده است»»