موجی که در این دو دهه و نیم گذشته آغاز شده سر ایستادن ندارد و این حاکمیت است که باید در نهایت تصمیم بگیرد می‌خواهد به مردم امتیازهای جدی دهد یا هر سال با خشم و جدیت بیشتر معترضین در اعتراض‌ها مواجه شود. شما ببینید چقدر بازه‌های زمانی اعتراض در ایران کوتاه شده. چگونه سرکوب مانع مقاومت نشده. چگونه چهره‌ها مصمم‌تر و نترس‌تر شده‌اند. هم اکنون که در حال نوشتن این متن هستم درچندین شهر کوچک هم مردم معترض به خیابان آمده‌اند. هم شجاع‌تر شده اند و هم خشمگین‌تر.
این دست‌های برافراشته، این مردم خشمگین و تحقیر شده را نمی‌توان نیست کرد. در جنبش‌های اجتماعی، بعضا اهداف یکی یا دو تا نیستند. حتی در صورت مهار این حرکت اعتراضی “مای خشمگین و معترض” ایرانی که به نفی استبداد پرداخته و دموکراسی می‌خواهد آرام نخواهد نشست. این حرکت مشخص نیست تا کی تداوم دارد اما هر چه هست نمایش قدرت مای معترض ایرانی در برابر سیستم سرکوب بود. به این معنا که معترضین اعلام کردند موجوداتی منفعل نیستیم که دستگاه زور بخواهد هر تحقیری را به ما تحمیل کند.
*کانال نویسنده | گزیده یادداشت