در جامعه ما همه چیز به حالتی برزخی در آمده است، حاکمیت در همه چیز دخالت می کند و بر هیچ چیزی نمی توان تکیه و اطمینان کرد. هرگونه پیش بینی منطقی و برنامه ریزی برای ما ناممکن شده است. این وضع سیال، نامعلوم و ابهام انگیز را می توان در تمام عرصه های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی شهروندان مشاهده کرد.
آیا می توان روی چیزی و یا حرف این و یا آن مسئول یا قول و شعار سیاستمداران حساب کرد؟ مثلا از شنبه گذشته، با شروع فعالیت گشت های طرح “امنیت اخلاق”، از لحظه ای که خانه را ترک می کنید، شما نمی دانید چه چیزی در تهران در انتظار شما است. از لحظه ورود به خیابان ها و تماس با دیگران، زندگی شما نامعلوم می شود و شما زیر نظر هستید. هر آن مامور و مسئول ناظر بر “امنیت اخلاق” قادر است زندگی شما را تغییر دهد.
سر نوشت نمایش “لیلی نام تمام دختران ایران زمین است”، گویای همین وضعیت برزخی در زندگی همه ما است. این نمایش 10 فروردین به صحنه آورده شد و بعد از 20 شب اجرای پشت سر هم توقیف شد. اما از امروز برخی گزارش ها حاکی از رفع توقیف (احتمالی) این نمایش است!
این نمایش در حالی متوقف شد که شورای نظارت و ارزشیابی بعد از چند بار بازبینی، برای این نمایش مجوز اجرا را صادر کرده بود. اما به همین مجوزی که خودش صادر کرده بود پایبند نماند. هیچگونه دلیل مشخصی در مورد توقیف ناگهانی این نمایش ارائه نشده است، اما به نظر می رسد موضوع ضد جنگ این نمایش که بصورت یک کمدی به صحنه آمده است یکی از دلایل لغو مجوز باشد. دلیل دیگر حساسیت نسبت به این نمایش می تواند مربوط به موضوعات احساسی آن باشد. این نمایش، زندگی چهار سرباز در زمان جنگ را به صحنه می برد و روزی باد با خود یک لباس زنانه‌ای را می‌آورد. این لباس قرمز زنانه هر یک از چهار سرباز را در مورد مسائل احساسی مانند عشق و رابطه با جنس مخالف تحت تاثیر قرار می دهد…..
امیر مهندسیان، کارگردان این نمایش می گوید: “کار دیده شد و بدون هیچ مشکلی به روی صحنه رفت، یعنی حتی یک دیالوگ هم از کار ما حذف نشد اما بعد شنیده شد با ایراد شکایت‌هایی از نمایش، ناگهان کار ما را توقیف کردند، آن‌‌هم بدون اینکه به ما اطلاعی بدهند” (روزنامه وقایع‌اتفاقیه).
در جامعه ما، تنها چیزی که می توان به تداوم آن اطمینان داشت – ادامه این وضعیت برزخی به همراه توهم زایی، قول و وعده های سر خرمن است.
ما واقعا روی هیچ چیز نمی توانیم حساب کنیم!
نیما پاکزاد
اندیشه نو