کانون نویسندگان ایران در بیانیه‌ی اخیر که به مناسبت بیست و دومین سالگرد درگذشت شاعر آزادی، احمد شاملو منتشر کرد؛ اعلام کرده بود در ساعت پنج عصر دوم مرداد در گورستان امامزاده طاهر گرد هم آمده و مزار احمد شاملو را گلباران می‌کنیم. اما حاکمان ستم و سانسور، پیش از حضور مردم، درهای گورستان را بسته بودند و مأمورهایشان را در داخل و بیرون آن مستقر کرده بودند تا مبادا از شعر و شاعری و تعهد مادام‌العمر او به آزادی و آزادی‌خواهی یادی به میان آید.
در این سالیان که از مرگ شاعر می‌گذرد، نخستین بار نیست که با درهای بسته روبه‌رو می‌شویم. در سال‌های گذشته نیز یا درها را می‌بستند یا از حاضران در مراسم، شماری را بازداشت می‌کردند، حتی چندبار به جمعیت یورش بردند و به ضرب و جرح حاضران پرداختند. سرکوبگری حکومتِ اسلحه و زندان تا جایی پیش رفت که حضور در مراسم گرامی‌داشت احمد شاملو را یکی از اتهام‌های سه عضو کوشای کانون نویسندگان ایران، رضا خندان (مهابادی)، کیوان باژن و بکتاش آبتین اعلام کرد، آن‌ها را به بند کشید و سرانجام، یار دلیر کانون، بکتاش آبتین را به قتل رساند.
امسال نیز چون سالیان قبل، ده‌ها نفر از نویسندگان و مردم آزاده به امامزاده طاهر آمده بودند اما امکان حضور بر مزار شاملو را نیافتند. گرچه حکومت در این سالیان همواره به آزار حاضران در این مراسم پرداخته است، اما همین حضور مداوم، خود نمادی از یادبود شاعر بزرگ معاصر است و بی‌گمان محاصره و قرق گورستان با ده‌ها مامور سرکوب، جز هراس، آزادی‌ستیزی و زورنمایی حکومت در برابر آزادی‌خواهان و دوست‌داران شاعر آزادی، نشان از چیز دیگری ندارد.