دادخواهان خاوران با انتشار اطلاعیه ای در روز جمعه ۶ خرداد (۲۷ می)از مردم یاری خواسته اند تا مانع تخریب خاوران و ادامه ی آزار و اذیت خانواده های جان باختگان شوند. در این اطلاعیه آمده است:
نزدیک به سی و چهار سال از فاجعه کشتارزندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ میگذرد، درطی این سال ها بارها و بارها خانواده های خاوران مورد آزار، اذیت و حتی بازداشت قرار گرفته اند و در چندین مورد رژیم به قصد تخریب و ویرانی این گورستان، این خاک را زیر و رو کرده و یا با زیرفشار قراردادن هموطن های بهایی مان آنها را مجبور به دفن مردگان خود در قسمت هایی از این خاک، نموده اند.
ما اما این بار اقدام رژیم برای دیوارکشی و نصب دوربین برای جلوگیری از حضور خانواده ها را تحمل نمی کنیم و با استناد به اسناد ثبت شده در سازمان عفو بین الملل و همچنین اسناد افشاشده در دادگاه حمید نوری مبنی بر اینکه عزیزان ما مخفیانه و در گورهای جمعی دفن شده اند و ما در این ۳۴ سال از چگونگی، چرایی و حتی محل واقعی دفن آنان اطلاعی نداریم، اعتراضمان را رسا و با یک کارزار بین المللی به پیش خواهیم برد.
ما به حکومت اسلامی ایران هشدار میدهیم که هر چه زودتر دست از آزار و اذیت خانواده های خاوران بردارد و به جای تهدید و ارعاب پاسخگوی پرسش های ما باشد و از تمامی داخواهان، مردم آزاده میهنمان و تمامی احزاب و سازمانهای سیاسی، حقوق بشری و مدنی در سرتاسر دنیا مصرانه میخواهیم که درهرچه رساتر کردن این ندای دادخواهی، یاریمان کنند.
تارنمای دویچه وله نیز در گزارشی نوشته است :تصاویر منتشر شده در شبکه‌های اجتماعی از نصب دوربین و کشیدن دیوارهای بتُنی در اطراف محوطه گورستان خاوران خبر می‌دهند.
بنابر این گزارش، خانواده‌های زندانیان سیاسی دفن شده در گورستان خاوران که در روزهای اخیر به این محل رفته‌اند، شاهد تغییراتی بوده‌اند که مسئولان امنیتی ایجاد کرده‌اند. از جمله این تغییرات شیوه دسترسی به گورستان و نصب درب جدیدی برای ورود به آن است.
تصاویری که ۶ خرداد (۲۷ مه) در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده‌اند، حاکی از آن است که مسئولان جمهوری اسلامی در حال کشیدن دیوارهای بتُنی در اطراف محوطه گورستان خاوران هستند.
گفته می‌شود پایه‌های دوربین مداربسته نیز نصب شده‌اند.
پیش‌تر شماری از فرزندان اعدامشدگان دهه ۶۰ و کشتار جمعی تابستان ۶۷ با انتشار بیانیه‌ای به ایجاد محدودیت‌های حکومت برای دسترسی به این گورستان اعتراض کرده و یادآور شده بودند که جمهوری اسلامی بارها تلاش کرده است، “بقایای جنایاتش در سال‌های دهه ۶۰ و قتل‌عام تابستان ۱۳۶۷ را بپوشاند و به فراموشی تاریخ بسپارد”.
سال گذشته خانواده‌های اعدامشدگان دهه ۶۰ در نامه‌ای به پیروز حناچی، شهردار تهران خواهان پاسخ‌گویی در قبال دفن جسدهای تازه در گورهای جمعی قربانیان کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ شدند. آنها پرسیده بودند: «با چه هدفی و نیتی و از منظر کدام باور و اعتقادی دستور این عمل داده شده است؟»
امضاکنندگان ضمن تاکید بر این که “خاوران نه تنها جغرافیای ما بلکه تاریخ مشترک تمام حذف‌شدگان و مبارزان راه عدالت و آزادی است”، از جامعه بهائیان خواسته بودند “به تعرض به اجساد، خاطرات و تاریخ اعدامیان دهه‌ی ۶۰ که خواسته‌ی نیروهای امنیتی است تن ندهند”.
آنها همچنین از ملت ایران درخواست کردند، نسبت به این پدیده بی‌تفاوت نباشند.
پیش‌تر نیز مسئولان بهشت زهرا با جلوگیری از دفن درگذشتگان بهایی در آرامستان مخصوص خود، بخشی از گورستان خاوران را که مدفن دسته جمعی دگراندیشان و زندانیان سیاسی ده شصت است به جامعه بهاییان پیشنهاد داده بودند.
فعالان حقوق بشر و بازماندگان سرکوب‌های دهه شصت، گورهای دسته‌جمعی خاوران را سند جنایات جمهوری اسلامی و محملی برای دادخواهی و کشف حقیقت می‌دانند.
نهادهای امنیتی بارها مزاحم حضور خانواده‌ها در این محل شده و نشانه‌‌گذاری‌ها را از بین برده‌اند. بازماندگان اما هم‌چنان امیدوارند که روزی خاک‌‌‌ها کنار بروند و تعداد قربانیان و هویت آنها مشخص شود.