بعد از ١٣٦ سال که از آغاز جنبش ٨ ساعت کار می گذرد، هنوز هم سرمایه داری تلاش دارد با دغلکاری این جنبش را بی خاصیت کند. در حال حاضر نه تنها در ایران، بلکه در بسیاری از نقاط جهان نمی توان با ٨ ساعت کار، گذران زندگی کرد و بازنشستگی شایسته ای داشت. هنوز بعد از ١٠٠ سال که از اولین جشن روز کارگر در تهران که به وسیله اتحادیه مرکزی کارگران جشن گرفته شد، باز هم حکومت ها از برگزاری این جشن توسط سندیکاهای کارگری ابا دارند.
امروزه اگرچه فناوری و پیشرفت علمی به افزایش ثروت اجتماعی تولید شده کمک کرده است، اما شرایط زندگی برای زحمتکشان بدتر شده است. در همۀ کشورهای سرمایه‌داری، کارفرمایان به دستاوردهای کارگریمان حمله می‌کنند: دستمزدها، حقوق بازنشستگی و امنیت اجتماعی را نابود می‌کنند، همه‌چیز را خصوصی می‌کنند، حتی از حمله به حق اعتصاب دریغ نمی‌کنند! اعتصاب قوی‌ترین سلاحی است که ما در دست داریم و اجازه نمی‌دهیم کسی آن را محدود نماید.
گرانی، بیکاری، عدم امنیت شغلی، حوادث شغلی، عقب افتادن حقوق ها، رد نشدن لیست بیمه ها بر طبق عناوین شغلی و فقر تحمیل شده به وسیله درصدی که وزارت کار هر ساله اعلام می کند، فشار کمر شکن بر سندیکاهای کارگری، معضلاتی است که کارگران در ایران با آن روبرو هستند.
در دو هفته گذشته تعداد احضاریه و بازداشت فعالین صنفی به بیش از ١٠٠ نفر رسیده است تا شاید جنبش مطالبه گری را متوقف کنند. آنچه مسلم است گرسنگی و خالی شدن سفره زحمتکشان چیزی نیست که بتوان آن را نادیده انگاشت. مبارزات مادران وپدرانمان برای بهبود وضعیت امروزی مان را چون مردمک چشم محافظت خواهیم کرد.
تنها چاره همه مزدبگیران، اتحاد عمل است و بس!
بیاییم در ١١ اردیبهشت دست در دست خواهران و برادران فرهنگی، پرستار و بازنشستگان حقوق انسانی مان را مطالبه کنیم.
می آییم با نان و گل سرخ، تا شهر را آذین ببندیم.
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران
٨ اردیبهشت ١٤٠١