چند روزی نگذشته است که دانشگاه تهران مجدداً به شکل حضوری کلاس‌های خود را برگزار می‌کند، اما شمار مشکلاتی که دانشجویان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند از یکی دو مورد گذشته است و ما را از وضع امکانات آموزشی و خوابگاهی دلسرد کرده است. در بسیاری از خوابگاه‌ها ظرفیت غیراصولی‌ای به کار گرفته شده است، به طوری که اگر دو فرد نمی‌توانند از فضای خالی بین دو تخت حرکت کند – بماند که درون چنین اتاقی اگر کرونا رخنه کند بلافاصله تمامی ساکنان را مبتلا می‌کند. اوضاع ظرفیت اتاق‌ها طوری است انگار نه انگار که در درون این اتاق‌ها انسان قرار است زندگی کند. جدای از وضع بغرنج ظرفیت‌های غیرمعقول اتاق، عده‌ای از دانشجویان غیربومی نتوانسته‌اند به خوابگاه راه یابند.
دیگر مسئله‌ای که توجه ما را به خود جلب می‌کند، نه‌تنها اختصاص خوابگاه و نه ظرفیت، بلکه اوضاع کیفی خوابگاه‌هاست، در برخی موارد پیش از اسکان دانشجویان، انواع حشرات موذی در خوابگاه‌ها اسکان داده شدند. حشراتی که می‌توانند عامل بیمارهای دیگری باشند که خوابیدن صرف در خوابگاه را هم مختل نمایند. در کنار، کیفیت غذا به طرز محسوسی سقوط کرده است. شاید دیگر نتوان از آن به عنوان غذا یاد کرد، چیزی که شبیه به یک پس‌ماند می‌ماند، پس‌ماندی که قرار است دانشجویان روزه‌دار را تا افطار سرپا نگه دارد، خود شاید یکی از عواملی باشد که دیگر نتوان به آسانی روزه گرفت.
اتوبوس‌های دانشگاه هم فعلن حضور ندارند که دانشجویان را جابجا کنند، تصور کنید از خوابگاه چمران به دانشکده جغرافیا بروید، آن هم بدون اتوبوس. دانشجویان باید بال بگیرند تا به دانشکده‌های خود برسند.
به راستی این همان بازگشایی بود که وزیر علوم در روز اول آن حضور پیدا کرد؟ شاید ما در دنیای دیگری زندگی می‌کنیم.