کانون نویسندگان ایران با انتشار متنی ضمن قدردانی از مبارازت زنان افغانستان تاکید کرده است: بر نویسندگان و روزنامه‌نگاران و بر همه‌ی مردم آزادی‌خواه است که صدای این مقاومت را به گوش جهانیان برسانند. این کمترین همراهی با زنانی است که پرچم‌دار مبارزه با تباهی و تبانی شده‌اند و حضورشان در خیابان‌های افغانستان، «نه!» به ارتجاع و استبداد است!
بیش از یک هفته از حضور زنان در خیابان‌های افغانستان می‌گذرد. تظاهرات اعتراضی در هرات، کابل و بلخ و دیگر ولایت‌ها با دخالت نیروهای طالبان و تهدید زنان و خبرنگاران روبه‌رو شده است. این سرکوب‌ها تا کنون به عقب‌نشینی زنان از مواضع خود نیانجامیده و آن‌ها حتی در گرو‌ه‌هایی کوچک، همچنان اعتراضشان را به خیابان‌ها می‌آورند. پلاکاردهایی که زنان در تظاهرات خود حمل می‌کنند گواه روشن خواسته‌های برحق آن‌هاست. آن‌ها از مردم آزادی‌خواه جهان می‌خواهند فقط شاهد خاموش حذف و سرکوبشان نباشند.
این روزها که قدرتهای جهانی و منطقه‌ای به دنبال بزک کردن چهره‌ی طالبان هستند و سرنوشت میلیون‌ها انسان را معاملات «دیپلماتیک» رقم می‌زند، این روزها که قرار است تباهی قدرت گرفته در افغانستان، پشتِ تبانی معامله‌گران پنهان بماند، اعتراض و مقاومت زنان افغانستان نقاب‌افکن است و سرشت آزادی‌کُش طالبان را افشا می‌کند.
زنان افغانستان خواستار حفظ حقوق و دستاوردهای خود هستند و قوانین تحمیلی طالبان را برنمی‌تابند. زنانی که سال‌ها برای برخورداری از حق «زندگی» و برابری حقوق مبارزه کرده و با تحمل رنج‌های فراوان دریچه‌هایی به سوی رهایی گشوده‌اند، حالا تمام دستاوردهایشان را به تاراج رفته می‌بینند و بر پلاکاردهایشان نوشته‌اند: «از جان خود گذشتم/ با خون خود نوشتم/ یا مرگ یا زندگی!».
سیطره‌ی نیرویی تبهکار و فرهنگ‌سوز، آن‌هم به پشت‌گرمیِ قدرتهای دور و نزدیک، آغاز ویرانی تمام آن دریچه‌هاست. این زنان از جان گذشته با پوست و گوشت و خون و استخوانشان، تیزتر از هر گوش شنوایی، صدای ویرانی را شنیده‌اند. آن‌ها فریادشان را مقابل گلوله و تازیانه به خیابان‌ها آورده‌اند و تسلیم سرکوب طالبان نمی‌شوند. این روزها هر شکلی از به حاشیه راندن این مقاومت و هر شکلی از نادیده گرفتن این فریادها، هموار کردن مسیر آزادی‌کُشی و مجوزی برای «لت و کوب» آن زندگی است. هیچ بزکی نمی‌تواند آن سرشت انسان‌ستیز را «عوض» کند و هیچ معامله‌ای نمی‌تواند این «با خون خود نوشتن» را بپوشاند. در این میان وعده‌های نمایشی طالبان هم تنها تمهیداتی هستند برای استقرار حکومتی که تاریخچه‌ی خون‌بارش گواه آینده‌‌ی تیره و تار آن است.
حالا که اخبار هم بر اساس همان «معاملات» بالا و پایین می‌شوند، بر نویسندگان و روزنامه‌نگاران و بر همه‌ی مردم آزادی‌خواه است که صدای این مقاومت را به گوش جهانیان برسانند. این کمترین همراهی با زنانی است که پرچم‌دار مبارزه با تباهی و تبانی شده‌اند و حضورشان در خیابان‌های افغانستان، «نه!» به ارتجاع و استبداد است!