کارگران سلامت و پرستاران سراسر جهان که در بخش خصوصی شاغل هستند، شرایط نامساعدی دارند. آنها در ایالات متحده هم وضعیت مطلوبی ندارند و خواهان رسیدگی به مطالبات خود و ایجاد همبستگی میان هم هستند.
به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از Health Affairs، اگرچه پرستاران در دوران پاندمی کرونا مورد توجه قرارگرفته‌اند اما همچنان حقایق ناراحت کننده‌ای در ارتباط با این گروه شغلی وجود دارد. این روزها، شرایط کار بسیار اسفناک است و حقوق کار آنها به معنای واقعی اجرا نمی‌شود. در این میان، پرستارانی که در بخش خصوصی اشتغال دارند، وضعیت به مراتب بغرنج‌تری دارند و این موضوع در تمامی نقاط جهان رواج دارد. بر همین اساس پرستاران بیمارستانی در ماساچوست که متعلق به مراکز درمانی زنجیره‌ای «تنت» است، نسبت به وضعیت شغلی خود اعتراض دارند. بیش از ۹۰۰ پرستار در شیکاگو و کارکنان مراقبت‌های پزشکی در «مریلند» هم خواهان بهبود شرایط کاری هستند.
به گفته پرستاران شاغل در بخش خصوصی بیمارستان‌های ایالات متحده، پس از شیوع ویروس کووید۱۹، پرستاران در کانون توجهات قرار گرفتند. شرایط به نحوی توصیف می‌شود که بدون این گروه شغلی، زندگی ممکن نخواهد بود. با تمام این تفاسیر، پرستاران معتقدند مشکلات آن چنان زیاد است که شناسایی و رسیدگی به برخی موارد غیرممکن خواهد بود. به گفته آنها، همبستگی در این شرایط حلال مشکلات خواهد بود اما این موضوع نیازمند محاسبه جدی‌تر شرایط کاری است. از زمان آغاز پاندمی تا امروز، بیش از ۳۵۰۰ نفر از پرستاران بخش خصوصی در کام مرگ فرو رفته‌اند و به طور قطع، بی‌توجهی به مطالبات آنها تعداد قربانیان را افزایش خواهد داد. در این میان اگرچه اقدامات متعددی در زمینه ارائه تجهیزات حفاظت شخصی صورت گرفته اما به دلیل گستردگی عوامل اثرگذار بر سلامت و ایمنی کارکنان سلامت، این اقدامات تاثیر چندانی نخواهد داشت.
کارگران بخش سلامت در معرض بیشترین خطرات ناشی از کرونا قرار دارند. کارگران سلامت که در بخش خصوصی اشتغال دارند، اغلب در موسساتی کار می‌کنند که نمی‌توانند مراقبت از کارگران را در اولویت خود قرار دهند. همچنین قدرت چانه‌زنی این افراد پایین است و توانایی انجام کار را نخواهند داشت. به گفته کارگران نظام سلامت، اگرچه از ما در ظاهر تقدیر می‌شود اما در نهایت وظیفه داریم تا مراقبت‌های فداکارانه و نتیجه‌بخش خود را ارائه دهیم. این کارگران سلامت معتقدند، همبستگی میان کارگران می‌تواند هم موجب تقویت سیستم درمان شود را تقویت کنیم و علاوه بر آن، حقوق کارگران پابرجا بماند.
نه تنها کارگران و پرستاران بخش خصوصی بلکه تمامی شاغلان سیستم بهداشت و درمان، حمل و نقل، فلبوتومی، آزمایشگاه، رادیولوژی و بهداشت عمومی از زمان شیوع کرونا در معرض سوءاستفاده کارفرما قرار گفته‌اند. این گروه معمولاً در گفتمان عمومی و مذاکرات در مورد حقوق کار خود به دلیل قدرت پایین چانه‌زنی، شکست می‌خورند. از نگاه آنها؛ وضع موجود غیرقابل تحمل است. علائم استرس پس از سانحه در میان اغلب پرستاران و سایر کارکنان بخش درمان بسیار شایع است؛ همچنین فرسودگی شغلی به بالاترین میزان خود رسیده است. پرداخت دستمزد هیچ سنخیتی با میزان ساعات کاری کارگران ندارد و رضایت شغلی به پایین‌ترین خود رسیده است. پرستاران توضیح می‌دهند: بسیاری از مشکلات موجود در گذشته نیز جریان داشت اما ویروس کرونا روند رشد آنها را افزایش داد.
بسیاری از گروه‌های شغلی کادر درمان هیچ اتحادیه یا گروه صنفی ندارند. از دهه ۴۰ میلادی، بسیاری از مشاغلی که در بیمارستان‌ها اشتغال دارند، عمداً از حمایت‌های کارگری، حداقل دستمزد و تشکل‌یابی محروم شدند. در این میان دولت‌ها و نهادهای تنها با تاکید بر جنبه «فداکار بودن» این گروه‌های شغلی بر محرومیت زنان و اقلیت‌های بهداشتی را نادیده می‌گیرند. تغییرات ناگهانی برنامه‌های کاری که از شیوع کرونا نشات می‌گیرد، وضعیت این افراد به شدت تحت تاثیر قرار گرفته و شواهدی وجود دارد که نقش اتحادیه‌های را بسیار روشن می‌کند به گونه‌ای که مشاغلی که اتحادیه صنفی دارند نسبت به مشاغل فاقد اتحادیه، ۳۰ درصد کمتر آسیب دیده‌اند.
قبل از همه‌گیری، برخی از گروه‌های خاص شغلی که در بخش درمان مشغول به کار بودند برای تامین معیشت خود ناچار بودند شغل دوم داشته باشند. این موضوع شامل پرسنل خدمات غذا و محیط زیست و دیگر کارگرانی که دستمزد ناچیزی دریافت می‌کنند هم می‌شد. همچنین پرستاران و برای پرداخت اقساط وام‌های خود مجبور بودند تا شیفت‌های بیشتری را سپری کنند. این افراد به همان میزان ساعات پیش از کرونا یعنی اندازه دو فرصت شغلی اشتغال دارند اما درآمد کمتری دارند. کارکنان بخش خصوصی ناچار هستند تا کارهای غیرتخصصی انجام دهند، از برخی کارکنان بالینی می‌خواهند تا اجساد مردگان را منتقل کنند. برخی نیز باید خدمات پزشکی ارائه دهند که هیچ آموزشی درباره آن ندیده‌اند. اشتغال در محیط‌های درمانی آن هم در زمات کرونا بسیار استرس‌زاست و درنهایت انجام کارهای غیرتخصصی فشار روحی و روانی روی کارکنان را دو چندان می‌کند.
به طور قطع، قانونگذاران باید از این مشاغل باید به طور کامل حمایت کنند؛ حال که ضرورت حمایت از پرستاران و سایر مشاغل درمانی در دوران کرونا نمایان شده، اقدامات و عملکرد بیمارستان‌های خصوصی در قبال نیروهای خود باید مورد ارزیابی جامع قرار گیرد تا ساعات کار ایده‌آل، محدودیت‌های شغلی نسبت و راه‌های کاهش استرس ناشی از کار مشخص شود. صدای خطر کارگران خط مقدم گوش مبارزه با کرونا باید شنیده شود، صدایی که سال‌ها سرکوب شده و گوش شنوایی برای شنیدن وجود نداشته است. همچنین قانونگذاران و نهادهای نظارتی باید قوانین و مقررات ایمنی محل کار را برای جلوگیری از بکارگیری نادرست کارکنان درمان بخش خصوصی تقویت کنند. کارکنان مراقبت‌های بهداشتی نباید مسئولیت تأمین، پرداخت و تهیه وسایل مراقبت شخصی خود در محل اشتغال را برعهده داشته باشند. این کار نه تنها تضییع حقوق کارگران است بلکه رفتاری توهین‌آمیز در قبال کارگران قلمداد می‌شود، کارگرانی که در حین خدمت به دیگران رنج زیادی متحمل شده‌اند.
در شرایطی که مراقبت‌های بهداشتی همچنان با فرهنگ ایثار و قهرمانی فوق بشری توصیف می‌شود اما این موضوع نباید ابزاری برای توجیه کم‌کاری دولتمردان در قبال شاغلان درمان در بخش خصوصی باشد. در دوران کرونا؛ تغییرات شرایط کاری و سخت شدن کارکنان بخش سلامت غیرقابل پیش‌بینی بود اما مداخل‌هایی وجود دارد که موسسات می‌توانند برای کاهش تلفات انسانی کادر درمان و برخورداری از حقوق کار انجام دهند.