نوشتهٔ جان ویتبِک – خلاصه و ترجمه شده از counterpunch: مه ۲۰۲۱ (۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۰)
در پی انتشار گزارش اخیر دیده‌بان حقوق بشر در مورد آپارتاید و آزار و اذیت در اسرائیل و سرکوب‌های بی‌وقفهٔ اسرائیل [نسبت به فلسطینیان] در اورشلیم، تعداد انگشت‌شماری از سیاستمداران شجاع آمریکایی جسارت به خرج داده‌اند و این تأکید علنی رئیس‌جمهور بایدن [در جریان کارزارهای انتخاباتی‌اش] را به چالش کشیده‌اند که گفته بود: اینکه اصلاً «کمک‌های» آمریکا به اسرائیل را به رفتارهای اسرائیل مشروط کنیم، و اینکه می‌گویند دادن چنین «کمک»ی دست‌کم تا حدّی باید مشروط به عدم نقض حقوق بشر و نقض قوانین بین‌المللی توسط اسرائیل، و نیز رعایت قوانین خودِ آمریکا در مورد استفاده از سلاح‌هایی باشد که آمریکا به اسرائیل می‌دهد، ”مطلقاً توهین‌آمیز“ است.
گرچه این روندِ حمایتِ اصولی تعداد انگشت‌شماری سیاستمدار آمریکایی از حقوق بشر و حقوق بین‌الملل را باید امیدبخش دید، ولی مهم‌تر آن است که این رسمِ ”کمک“ دانستن پرداخت‌های دولت آمریکا به اسرائیل را نیز باید مورد سؤال قرار داد. در حال حاضر میزان پایهٔ این پرداخت‌ها دست‌کم ۳.۸ میلیارد دلار در سال است، که در مذاکره و توافق با رئیس‌جمهور پیشین اوباما برای یک دورهٔ پرداخت ده ساله تعیین شده بود، و البته بارها نیز به آن افزوده شده است.
اسرائیل کشور فقیری نیست. در رده‌بندی اخیر سازمان ملل متحد، سرانهٔ سالانه تولید ناخالص داخلی این کشور ۴۶,۳۷۶ دلار اعلام شد که در میان ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل متحد، اسرائيل را در رتبهٔ ۱۹م و جلوتر از آلمان (در ردهٔ ۲۰م)، بریتانیا (۲۴م)، فرانسه (۲۶م) و عربستان سعودی (۴۱م) قرار می‌دهد.
پرداخت‌های تضمین شده‌ای که حاصل مذاکره و توافق دولت‌های آمریکا با دولت‌های اسرائیل است و دولت آمریکا متعهد به پرداخت آن به اسرائیل است، به این دلیل نیست که اسرائیل به این پول نیاز دارد. کلمه دقیق و مناسب برای چنین پرداخت‌هایی «باج دادن» است.
از زمانی که اسرائیل در سال ۱۹۶۷ [در جریان جنگ شش روزه] به ناو تجسّسی USS Liberty آمریکا حمله کرد، که به کشته شدن 34 آمریکایی و زخمی شدن ۱۷۱ نفر دیگر و در نهایت از سرویس خارج شدن این ناو منجر شد، و سپس سرپوش گذاشتن رئیس‌جمهور وقتِ آمریکا لیندون جانسون بر این موضوع، که اساساً به‌منزلهٔ تسلیم بود، دولت آمریکا این باج دادن به اسرائیل را شروع کرد. در واقع، این نوع رابطهٔ آمریکا با اسرائیل موجب بی‌اعتباری آمریکاست، به‌خصوص وقتی که کشورهایی را که دلِ خوشی از آنها ندارد، به نقض حقوق بشر یا حقوق بین‌الملل متهم می‌کند.
اگر بتوان برداشت‌ها و گفتمان‌های مردم در آمریکا را تغییر داد تا متوجه شوند که تعهد دولت آمریکا به پرداخت پول به اسرائیل، باج دادن به قدرتی سلطه‌گر است نه ”کمک“ به ملّتی نیازمند، آنگاه شاید امیدی به نقش سازنده‌تر و شرافتمندانه‌تر آمریکا در جهان وجود داشته باشد.
به نقل از«نامۀ مردم» شمارۀ ۱۱۳۰، ۳ خرداد ۱۴۰۰