ترجمه اختصاصی اندیشه نو: خانم دایان اَبوت، نماینده چپ و ترقی‌خواه پارلمان بریتانیا از حزب کارگر، استدلال می‌کند که برای مهار ویروس کرونا نه‌تنها در کشورهای ثروتمند، بلکه در سراسر جهان فراهم‌سازی واکسن برای همگان ضرورت دارد.
صحنه‌های دهشتناک در هند نشان دهندهٔ پیامدهای فاجعه‌بارِ واماندگی و ناتوانی در مقابله با ویروس کرونا در این کشور است.
در کشوری به تنگ‌دستی هند با سطح پایین مراقبت‌های بهداشتی در وضعیت اغلب شلوغ زندگی و کار در آن، حتا با داشتن نیتی به‌نهایت نیکوکارانه همیشه این خطر وجود داشته است که چنین فاجعه‌ای ممکن است و می‌تواند رخ دهد. اما پیروی از الگوی اجازه دادن به جریان آزادانه ویروس شرایط را بدون تردید بدتر کرده است.
این الگویی است که در کشورهای ثروتمند غرب، اتحادیه اروپا، خود این کشور [هند]، و آمریکای شمالی با قطعیت بیشتری دنبال شده است.
پیامدهای این امر برای جمعیت آن کشورها که بالاترین میزان درگذشتگان در جهان را دارند، در سنجه با جمعیت‌شان با جمعیت کشورهای دیگر در جهان، کم‌تر نیست.
یکی از همدستان خطاکار دیگر در پدید آوردن این فاجعه دولت برزیل بوده است، جایی که رئیس جمهور ژائر بولسونارو با بی‌پروایی از الگوی ترامپ مبنی بر بی‌توجهی کامل به ویروس پیروی می‌کند، هیچ گامی قاطع برای محافظت از مردم برنداشته و با گفته‌های عجیب و غریبش مدعی است که برخی از ویژگی‌های ناشناختهٔ مردم برزیل در برابر همه‌گیری از آنان محافظت می‌کند.
متأسفانه، اکنون روشن شده است که نخست وزیر هند، نارندرا مودی، نیز کاملاً در چارچوب همان الگو عمل می‌کند، ویروس را نادیده می‌گیرد، ادعاهایی نادرست درباره آسیب‌ناپذیری و مصونیت ابراز می‌کند و آمادگی اندکی برای دفاع در برابر بیماری همه‌گیر دارد.
می‌بینیم که اکنون مرگ و میر در هند به همان میزان هولناک درگذشتگان در برزیل است اما با شماری بسیار بالاتر، یعنی بیش از شش برابر آن.
مسئولیت کشورهایی مانند ایالات متحده و بریتانیا در این فاجعه عظیم است و فقط پیروی از باور به رهیافت شِبه “مصونیت گله‌ای” به‌منزلهٔ یک الگو را شامل نمی‌شود.
نخست اینکه، ادامه گردش آزادانهٔ ویروس در کشورهای ثروتمند غربی امکان رشد سریع جهش‌هایی ژنتیک در این ویروس را فراهم کرده است.
بنابراین، گفته می‌شود آن جهشی که در دهلی تاخت و تاز می‌کند، جهش به‌اصطلاح “گونهٔ کِنت” است که در همین جا پدید آمده است.
دوم اینکه، کشورهای ثروتمند غربی در این هنگامهٔ فروماندگی و نیازمندیِ هند تا کنون برای کمک به این کشور کار چندانی نکرده‌اند.
ایالات متحده از همان آغاز از صادرات مواد اساسی مورد نیاز در تولید واکسن‌ها جلوگیری کرد.
کمک‌هایی که تا کنون در قیاس با میزان نیاز به وسیله‌های پیشگیرانهٔ فردی، تجهیزات پزشکی اولیه، و اکسیژن شده‌اند بسیار ناچیز بوده است. به‌گزارش “تایمز هند”، بنا به‌دلیل‌هایی مسلکی، دولت هند تا کنون پیشنهاد کمک از چین را نپذیرفته است.
لازم به یادآوری است که دولت محافظه‌کار بریتانیا به‌تازگی بودجه کمک‌های بین‌المللی‌اش را کاهش داده است.
سازمان‌های غیردولتی و خیریه گزارش می‌دهند که این امر برای برنامه‌های پالایش و فراهم‌سازی آب آشامیدنی، حمایت از تنظیم خانواده، و آموزش کودکان در تعداد زیادی از کشورهای فرودست زیان‌بار بوده است.
در مقام نماینده مجلس نمایندگان بریتانیا در تلاش هستم تا از کاهش بودجهٔ کمک‌های بین‌المللی، دست‌کم در خلال دوره همه‌گیری، جلوگیری کنم و این کمک مالی را در راستای تأمین نیازمندی‌های کشورهایی مانند هندوستان که در کانون افزایش ناگهانی این همه‌گیری قرار دارند هدایت کنم.
سوم اینکه- و شاید ننگ‌آورترین مورد- این باشد که همان کشورهای ثروتمند غربی‌اند که در همایش سازمان تجارت جهانی از تصویب ابتکار مشترک هند و آفریقای جنوبی برای چشم‌پوشی از حق ثبت اختراع واکسن‌ها جلوگیری کردند.
تصویب چنین ابتکاری به‌این معنا می‌بود که زمینهٔ تولید واکسن‌های ارزان‌تر و بدون علامت تجاری را به‌مقدار کافی می‌توانست فراهم ساخته و در اختیار کشورهای فرودست قرار دهد.
به‌جای آن، همان دولت‌ها در آمریکای شمالی و اروپای غربی و از جمله در بریتانیا، نه‌تنها در جلوگیری از جان باختن بسیاری از شهروندان‌شان کوتاهی کرده‌اند، بلکه پا به‌پای شرکت‌های بزرگ دارویی در جهت مسدود کردن تولید و پخش واکسن‌های ارزان‌تر عمل کرده‌اند. این به‌راستی همان پدیدهٔ فدا کردن زندگی مردم به‌خاطر سودورزی است.
حق وتو هنگامی که مردم جان‌شان را از دست می‌دهند نباید به‌کار گرفته شود. دولت بریتانیا همچنین وجوهی را که از بودجه کمک بین‌المللی قطع کرده است باید بازگرداند.
این شعار که “هیچ‌کس در امان نیست مگر اینکه همه‌مان در امان باشیم” به‌معنای واقعی کلمه درست است.
متأسفانه به‌نظر می‌رسد گسترش بیماری همه‌گیر از الگوی کلاسیک بین‌المللی و تاریخی پیروی می‌کند و فرودست‌ترین کشورها را به ویرانی و مرگ کشانده است.
پیش از این قربانیان اصلی در سطح جهان مردم فرودست (از جمله افراد توان‌خواه (یا معلولان)، سیاه‌پوستان، آسیایی‌تبارها، و کم درآمدترین کارگران) در کشورهای ثروتمند بودند. اکنون این کشورهای تهیدست هستند که با همه‌گیری این ویروس به‌ویرانی کشانده می‌شوند.
ما به واکسن همگانی نیاز داریم، باید شرایطی را پدید آوریم که فراوری و تجهیزات مورد نیاز ارزان و به‌طور برابر در سراسر جهان در دسترس همگان گذاشته شوند. وگر نه، به‌گفتهٔ سازمان بهداشت جهانی، با فاجعه‌ای اخلاقی و وجدانی روبرو خواهیم شد.
افزون بر این، هنگامی که این ویروس آزادانه می‌تواند در هرجایی گسترش یابد، جاهای دیگر در امان نخواهند ماند و از سوی دیگر با وجود موفقیت واکسن دسترس‌پذیر در شمار اندکی از کشورها از جمله انگلیس، کاربست همگانی واکسن به‌سود همه ما تمام خواهد شد.
حتا اجرایی شدن این اقدام‌ها شدت بحران را فروکش نخواهد کرد. به اکسیژن و واکسن به‌مقداری انبوه نیاز است.
اما این راهکردها به‌خودی خود جلو گسترش یا جهش ویروس را نمی‌گیرند. کشورهایی که امروز توانسته‌اند همه‌گیری را مهار کنند از همان آغاز طرح خانه‌نشینی (قرنطینه) را همراه با تست گرفتن روش‌مند، ردگیری، و جداسازی حمایتی، با مقرراتی سخت‌گیرانه پیاده کردند.
کشوری که توانسته است همه‌گیری کووید-۱۹ را مهار کند، چنین موفقیتی را تنها با توسل به واکسن به‌دست نیاورده است.
اینجا در بریتانیا ، نخست‌وزیر پس از انتشار گزارشی که در جایی گفته است ترحیح می‌دهد از اجرای مقررات خانه‌نشینی اجباری برای بار سوم “حتا با تلنبار شدن جسدهای هزاران نفر” بپرهیزد، با سردرگمی و گرفتاری‌ای شدید روبرو شده است.
یاوه‌گویی‌های بعدی در مورد کاغذ دیواری، تلفن‌های همراه، و حمله به کری سیموندز (نامزد بوریس جانسون) تنها به‌قصد پریشان کردن و انجراف ذهن‌ها از چالش‌هایی که دولت در ارتباط با برخی مسائل با آن‌ها روبرو است طراحی شده‌اند.
ارزش‌مندی این داوی هرچه باشد، اکنون می‌دانیم که بوریس جانسون هر دو کار را ممکن ساخته است. پس از اینکه گفته شد او این سخنان را بیان کرده است، جسد هزاران نفر روی هم تلنبار شد و او وادار شد تا مقررات خانه‌نشینی را برای بار سوم به‌اجرا درآورد.
غم‌انگیز اینکه از آن زمان تا کنون ۸۰ هزار نفر دیگر جان‌شان را از دست داده‌اند. انباشته شدن جسدها هم افزایش یافت.
از آنجا که نخست وزیر زمام امور را در دست دارد، نمی‌توان کس دیگری را برای این وضعیت فاجعه‌بار نکوهش کرد.
مدت‌ها است از بازخواست همه آن سیاستمدارانی که اجازه داده‌اند شمار درگذشتگان به چنین سطح بالایی برسد، از جمله نخست وزیر بوریس جانسون، گذشته است و این کارزار را باید با بازخواست از نخست وزیر شروع کرد و آن را به‌راه انداخت.
منبع ترجمه: روزنامه «مورنینگ استار»
اندیشه نو: استفاده تمامی و یا بخشهایی از این مطلب با ذکر منبع بلا مانع است.