نوشتهٔ کنوت مِلِنتین- یونگه وِلت (دنیای جوان) – ترجمه اختصاصی اندیشه نو
روز سه‌شنبه [۲۴ فروردین] سرگئی لاوروف وزير امور خارجی روسيه در تهران بود. تنها مذاکرهٔ مهم یا مهم‌ترین گفت‌وگوی او، ظاهراً با محمّدجواد ظریف، همتای ایرانی‌اش بود. این دیدار غیرمنتظره نبود، و بیش از یک هفته پیش اعلام شده بود. پیام‌های [علنی] هر دو طرف در مورد هدف و محتوای جلسه نیز، طبق معمول در چنین مواردی، غیرمشخّص و بی‌معنی بود.
بی‌تردید یک موضوع به طوری غیرمنتظره به گفت‌وگوها اضافه شده بود. روز دوشنبه، اتّحادیهٔ اروپا پس از مدّت‌ها، برای نخستین بار تحریم‌هایی را علیه هشت ایرانی، از جمله رئیس سپاه پاسدارانِ بانفوذ ایران اِعمال کرد. این اقدامی به طور عمده نمادین است، زیرا کسانی که تحریم شده‌اند نه تراز بانکی در منطقهٔ اتّحادیهٔ اروپا دارند و نه مشتاق سفر به آنجا هستند. با این حال، این اقدام اروپایی‌ها روی مذاکرات بین‌المللی که هشت روز است در وین ادامه دارد، و در نهایت قرار است به لغو تحریم‌های آمریکا علیه ایران منجر شود، تأثیری منفی خواهد گذاشت. اتّحادیهٔ اروپا با این اقدام تنبیهی جدید خود به‌روشنی نشان داد که آن طور که سیاستمدارانش همیشه ادّعا می‌کنند، میانجی بی‌طرفی در این مذاکرات نیست، بلکه خودش عاملی مرکزی در این مسئله است.
لاوروف در جريان سفر خود به تهران هشدار داد که تحريم‌های اتّحاديهٔ اروپا می‌تواند به شالودهٔ مذاکرات در وين آسیب بزند. وزیر امور خارجی روسیه گفت که این اقدام اروپایی‌ها “پرسش‌های زیادی را به وجود می‌آورد.” کشور او [روسیه] سیاست تحریم‌های غرب را اساساً رد می‌کند و در راه پایان دادن به آنها تلاش خواهد کرد.
روسیه، و همین‌طور چین، با وضعیت متناقضی مواجه‌اند: از یک سو، خود قربانی تحریم‌های گسترده‌ای هستند که جوزف بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا که از ماه ژانویه در این مقام است، نمی‌خواهد آنها را کاهش دهد، بلکه می‌خواهد حتّیٰ شدیدترشان هم بکند، تا فشار بر این دو کشور را، که مهم‌ترین مخالفان ژئوپلیتیکی و رقیبان اَبَرقدرت شمارهٔ یک و بحران‌زده [آمریکا] هستند، بیفزاید.
از سوی دیگر، دولت بایدن “انتظار دارد” که روسیه و چین به او کمک کنند تا دولت‌های ظاهراً مسئله‌داری مانند ایران و کرهٔ شمالی را متقاعد به دادن امتیازهایی جدّی کنند، یا حتّیٰ به دلیل نفوذ اقتصادی‌ای که در این دو کشور دارند، از آنها باج‌خواهی کنند.
چین و روسیه در برابر اين فشار واشنگتن مقاومت آشکاری نمی‌کنند. آنها نقش میانجی را که بر آنها تحمیل شده است، راهی برای نشان دادن سودمندی خود [در این روابط بین‌المللی]، و در نتیجه ممانعت از قطع کامل رابطهٔ آنها با آمریکا می‌ببینند. با وجود این، نه‌فقط خواست و ارادهٔ آنها، بلکه توانایی آنها برای رسیدن به نتیجه‌ای قابل‌توجه در این نقش، محدود است. اقدام غیرسازندهٔ اروپایی‌ها به‌هیچ‌وجه این وضعیّت را آسان نمی‌کند.
اندیشه نو: استفاده تمامی و یا بخشهایی از این مطلب با ذکر منبع بلا مانع است.