نسرین ستوده در نامه‌ای که از داخل زندان به رییس سازمان زندان‌ها فرستاده خواهان تعطیلی زندان قرچک ورامین شده است.
این وکیل زندانی شرایط قرچک را “غیر استاندارد و غیر انسانی” خوانده و از مسئولان خواسته تا “زندانی در شان زنان ایران در منطقه‌ای مناسب احداث کنند”.
رضا خندان همسر خانم ستوده بخش‌هایی از این نامه را در صفحه فیس‌بوکش منتشر کرده است. خانم ستوده در این نامه نوشته است: «اولین شرط احداث یک زندان، وجود آب و هوای مناسب است؛ در حالی که این زندان نه آب سالم دارد و نه هوای مناسب برای تنفس. فضاهای داخل زندان مخروبه و به حدی فشرده و تنگ با سقف‌های کوتاه و بدون پنجره و تهویه مناسب است که شرایطی غیرانسانی را ایجاد کرده است. بوی نامطبوع زندان حتی برای پرسنل زندان نیز آزار‌دهنده است.»
زندان قرچک یا “ندامتگاه شهرری” در ۴۵ کیلومتری جنوب شرقی تهران نزدیک شهرستان قرچک و در امتداد اتوبان تهران-ورامین واقع شده است. رضا خندان که برای ملاقات با همسرش هفته‌ای یک بار از تهران به این زندان می‌رود نوشته “اطراف این زندان محل چَرا و پرورش شتر، شترمرغ و انواع حیوانات است”.
به گفته او به دلیل دوری راه بسیاری از خانواده‌ها نمی‌توانند به طور مرتب به ملاقات زندانیان خود بروند.
پرسنل قرچک گفته‌اند که این زندان ۱۰ سال پیش به طور موقت ساخته شد تا در فرصت مناسب زندانی برای زنان ساخته شود که ظاهرا هنوز این “فر صت مناسب” نرسیده است.
در حال حاضر حدود دو هزار زندانی زن با اتهامات گوناگون از قتل و قاچاق مواد مخدر تا اتهامات سیاسی و عقیدتی در هفت سوله این زندان نگهداری می‌شوند.
علاوه بر نسرین ستوده، زندانیان سیاسی و عقیدتی دیگری از جمله نوشین جعفری، عکاس و خبرنگار، صبا کرد افشاری از مخالفان حجاب اجباری، آتنا دائمی، لیلا میرغفاری و سهیلا حجاب در قرچک ورامین دوران حبس خود را می‌گذرانند.