تیتر برای همه‌ی ما غافلگیر کننده است. حتی برای خود نویسندگان این متن. چه کسی تصور می‌کرد که روزی نام شورای صنفی کنار کمیته انضباطی بیاید؟ اما واقعیت این است که پس از سال ۹۶ و سرکوب گسترده امنیتی در دانشگاه‌ها و به خصوص دانشگاه تهران ما شاهد حذف فعالین مستقل صنفی‌ای بودیم که هیچ‌گاه حقوق دانشجویان را برای بالا رفتن از پله‌های دانشگاه و وزارت معامله نکردند. سها مرتضایی دبیر سابق شورای صنفی دانشگاه تهران نمونه‌ای است از ایستادگی بر سر حقوق صنفی و حق تحصیل که متاسفانه در سکوت مسئولان دانشگاه تهران به دلیل حق‌خواهی درون دانشگاهی و فعالیت صنفی با حکم قضایی رو به رو شد.
هیچ کس از خاطرش نمی‌رود که سید نیما ذبیحی دبیر سابق شورای صنفی دانشگاه تهران به دلایل واهی از پیگیری وضعیت سها مرتضایی سرباز زد و اصولا شورای مرکز دانشگاه تهران هیچ واکنشی به دستگیری و محکومیت دبیر سابق خود نشان نداد!
پس از آن و در هنگامه اعتراضات دانشجویان بر سر قوانین آموزش مجازی و تحریم آن با یک اطلاعیه عجیب از سوی شورای مرکز دانشگاه تهران در مورد پایان تحریم مجازی بدون هیچ دستاوردی رو به رو شدیم. این اتفاق با اعتراض تعدادی از دانشکده‌های عضو شورای مرکز رو به رو شد و علی رغم خروج تعدادی از واحدهای صنفی و عدم مشروعیت شورای مرکز، سید نیما ذبیحی همچنان به صورت غیرقانونی و در حرکتی ضد دانشجویی از نام دبیر شورای صنفی دانشگاه سو استفاده می‌کرد.
جالب‌تر این که او در اسفند ماه ۹۸ به عنوان نماینده صنفی منطقه ۱ در شورای نظارت وزارت علوم برگزیده شد! او که بدنه دانشجویی را پشت سر خود نمی‌دید چاره‌ای جز مشروعیت گرفتن از مسئولین نداشت. حال او پس از دوران سیاه دبیری در شورای مرکز چه در دوره‌ای که قانونا دبیر بود و چه دوره‌ای که این جایگاه را ربوده بود، دست به اقدامی دیگر زد. او علیه یکی از فعالین مستقل صنفی دانشگاه تهران، پیمان بهرامی، به اتهام توهین شکایت کرده است. جالب این که پیام این فعال دانشجویی بیش از این که به سید نیما ذبیحی مربوط باشد در اوج نابسامانی‌های آموزش مجازی معاونت دانشجویی را مورد خطاب قرار می‌دهد.
توجه کنید پیام شخصی یک فعال دانشجویی به دبیر شورای صنفی مورد استفاده‌ی کمیته انضباطی قرار گرفته و او به صورت غیابی و بدون امکان دفاع از خودش به یک ترم تعلیق محکوم شده است! تصور کنید یک نفر چنین مساله‌ای را مدرک محاکمه فعالین صنفی قرار دهد! کمدی شرم‌آوری می‌شود. دبیر سابق شورای صنفی، آیین نامه جدید کمیته انضباطی و معاونت دانشجویی چه پاسکاری زیبایی انجام داده اند و به نام توهین کمر به خفه کردن فعالین مستقل صنفی بسته‌اند.
متاسفیم که این آیین نامه جدید انضباطی علاوه بر نادیده گرفتن حقوق دانشجویان در دریافت کتبی احضار، ارائه ادله اتهام وارده و فرصت دفاع مناسب، به صورت رسمی دخالت نیروهای امنیتی را در مورد تصمیم‌گیری برای ادامه تحصیل دانشجویان به رسمیت شناخته است و با نادیده گرفتن حقوق ابتدایی دانشجویان لکه ننگی در تاریخ آموزش عالی در ایران محسوب می‌شود. اما فعلا قصد ورود جزیی به آن را نداریم و در جای خود به بررسی آن خواهیم پرداخت.
البته جا دارد اشاره کنیم که این متن در مورد تقابل نیما ذبیحی و پیمان بهرامی نیست. مساله برخورد دو خط وابسته و مستقل در جریان صنفیست و مساله نه در سطح شخصی که در سطح منافع جمعی قرار می‌گیرد.
شاید بارزترین مشخصه فعالین صنفی مستقل داشتن مرزبندی مشخص با نهادهای امنیتی و انضباطی است. فرقی نمی‌کند چه کسی متعرض حقوق دانشجویان شود. دی ماه ۹۶ باشد یا آبان و دی ۹۸. برخورد امنیتی و ورود نیروهای امنیتی به دانشگاه و دخالت در تصمیم گیری‌های درون دانشگاهی خط قرمزی بدون مماشات است و محکومیت آن بدیهی‌ترین کار کسانیست که به نام نمایندگان صنفی دانشجویان خود را معرفی می‌کنند.
اینجا جاییست که دم خروس نیروهای وابسته و نفوذی در شوراهای صنفی بیرون می‌زند. جایی که نه تنها حاضر نیستند در برابر برخوردهای انضباطی و امنیتی ایستادگی و از هم‌صنفان خود دفاع کنند بلکه با وقاحت تمام از این بسترها برای پیشبرد اهداف خود استفاده می کنند. مورد سید نیما ذبیحی تجربه تلخی در دانشگاه تهران است که متاسفانه در صورت عدم هوشیاری فعالین و دانشجویان بارها می تواند تکرار شود. اگر در گذشته بحث #تشکل_بازجو داغ شده بود حال ما با مورد جدیدی به نام #تشکل_مخبر روبه رو هستیم که در نقش انتقال اطلاعات لازم برای سرکوب فعالین مستقل عمل می‌کند.
متاسفانه در سال‌های اخیر با ناامیدی بدنه دانشجویی و سنگ اندازی در تشکیل شوراهای صنفی در دانشگاه تهران شاهد ورود نیروهای نزدیک به بسیج دانشجویی به شورای مرکز دانشگاه تهران هستیم. همین است که مشاهده می‌کنیم کانال شورای صنفی مرکز بیش از آن که رنگ و بویی دانشجویی و حق خواهانه داشته باشد، در حد روابط عمومی افتخاری دانشگاه تنزل مرتبه پیدا کرده است.
این البته پایان راه فعالیت صنفی نیست. مشروعیت شورای صنفی از بدنه دانشجویان است و شورای عمومی برای آینده شورای مرکز و اقداماتش تصمیم خواهد گرفت. اما این یک هشدار است هم به خودمان و هم به امثال ذبیحی‌ها که کجای ماجرا می‌ایستیم. ما مطمئنا در راه خودمان مصمم‌تر می شویم و مرعوب این احکام و احضارها نخواهیم شد و البته تمام گزینه‌ها را در اعتراض به آن‌ها استفاده خواهیم کرد. حرف ما روشن است. ما حقوق بدیهی دانشجویان و استقلال دانشگاه را معامله نخواهیم کرد و دکان و دستگاه کسانی که چنین قصدی داشته باشند را هم از دانشگاه بیرون خواهیم ریخت. ما صرفا به خواست بدنه ی دانشجویی توجه می‌کنیم و تایید فعالیت خود را از آن ها می‌گیریم. تمجید یا توبیخ مسئولین ملاک کار ما نخواهد بود.