نوشتهٔ ویجی پراشاد[1] – ۱۱ دسامبر ۲۰۲۰ – برگردان: مسعود ح. – اختصاصی اندیشه نو
ویجِی پراشاد با رهبران پنج حزب اصلی مخالف ونزوئلا گفتگوکرد که در انتخابات ۶ دسامبر شرکت کرده و بایکوت جریانی را که خوان گوایدو به پشتیبانی آمریکا تبلیغ کرده نپذیرفتند.
(حزب کوپی COPEI پس از انتخابات پارلمانی در ونزوئلا ، در ۱۰ دسامبر، کنفرانسی مطبوعاتی برگزار کرد. ائتلاف آنها ۱۷% صندلیها در مجلس را به دست آورد. پلاکارد نوشتۀ “مبارزه از راه رای گیری است” مخالفتشان را با بایکوت انتخابات توسط راست افراطی نشان می دهد. )
پیش از انتخابات پارلمانی در ۶ دسامبر، دولت آمریکا کمپینی را برای نامشروع کردن آن آغاز کرد. دولت آمریکا رئیس شورای انتخابات ملی و اعضای مخالفان را که تصمیم گرفته بودند در انتخابات شرکت کنند، تحریم کرد. درست چند ساعت پس از انتخابات، هم دولت امریکا و هم اتحادیه اروپا – و همچنین هم پیمانانشان در آمریکای لاتین – پیشگویانه اعلام کردند که انتخابات تقلبی بوده است. آنها نیاز به شواهدی نداشتند. آنها به هیچ چیزی احتیاج نداشتند بجز تکرار این سیاست ساده که انتخابات در کشوری که دولتش اتوریتۀ امریکا را به چالش می کشد، به هیچ وجه نمی تواند قانونی باشد.
وزیر امور خارجه آمریکا مایک پمپئو گفت که این انتخابات یک “نمایش سیاسی” بود که حداقل استانداردها برای کسب اعتبار را نداشت. نمایندۀ ارشد اتحادیۀ اروپا گفت که ونزوئلا ” نتوانست حداقل استانداردهای بین المللی برای یک فرایند معتبر را برآورده کند.”
به نظر میرسد که این اظهارات روزها پیش از انتخابات نوشته شدند. این اظهارات فاقد جزئیات رویدادهای واقعی و شواهد بودند، و نه امریکا و نه اتحادیه اروپا ناظران انتخاباتی در آنجا نداشتند. (برای ثبت: من به عنوان یک ناظر انتخاباتی از طرف سی ان ای CNE در ونزوئلا بودم.
اپوزیسیون ونزوئلا
پمپو گفت : “بیشتر احزاب سیاسی مستقل ونزوئلا و سازمانهای جامعۀ مدنی ….این انتخابات ساختگی را نپذیرفتند”. این گفتۀ حیرت انگیزی است، بخصوص زمانی که به مسئلۀ “احزاب سیاسی مستقل” می رسد.
روز پیش از انتخابات، من در نشست رهبران پنج حزب مخالف عمده که در انتخابات شرکت کرده بودند، حضور داشتم. دو تای از این حزبها، حزب اقدام دموکراتیک اِ دی[1] و هیئت سازماندهی انتخابات سیاسی مستقل[2] نهاد سیاسی قدیمی ای به نام حزب دوکوراسیا[3] را تشکیل می دهند که از ۱۹۵۹ تا ۱۹۹۹ بر دولت این کشور حاکم بودند. رهبران هر دو حزب اِ دی و کوپِی، خوان کارلوس آلوارادو و پدرو خوزه روجاس گفتند که ممکن است بی نظمی های معمولی در انتخابات وجود داشته باشد، اما هیچ نشانی از اینکه انتخابات منتهی تقلب شده باشد، نبود.
برونو گالو از حزب پیشرو ترقی خواه[4] به من گفت که او ۱۰ سال شورای انتخابات ملی را از نزدیک برای تقلب زیر نظر داشته، به قصد آنکه آن را تضعیف کند، اما هیچ شاهدی بر تقلب تایید شده ای ندیده است. وی گفت تا جایی که به انتخابات مربوط است، انتخابات منصفانه ای است.
دولت موقت را تعطیل کنید
تیموتئو زامبرانو[5] از رهبران جنبش تغییر وطن[6] به من گفت نتیجۀ کلیدی این انتخابات برای مجلس ملی تازه این است که به ” دوگانگی قدرت در ونزوئلا” پایان دهد. تمام این رهبران احزاب گفتند که از بی قانونی “مخالفان افراطی” که در مرکز آن خوان گوایدو و حزب اراده مردم لئوپولدو لوپِز[7] (اکنون در اسپانیا زندگی می کند) قرار دارد “خسته شده ایم. گالو گفت که این گروه دست به “حقه های کثیفی” می زند. گوایدو و لوپِز بیشتر نمایندۀ دولت آمریکا هستند تا مردم ونزوئلا.
“پایان دادن به قدرت دوگانه” به معنی تعطیلی “دولت” گوایدو است که توسط رئیس جمهور آمریکا دونالد ترامپ به مردم ونزوئلا تحمیل شده است. چند روز پس از انتخابات ۶ دسامبر، کاندیدای رئیس جمهوری مخالف دولت، هنریک کاپریلِز[8] با بی بی سی مصاحبه ای کرد و در آن، از آمریکا خواست از پشتیبانی خود از گوایدو دست بردارد. کاپریلِز با اشاره به رئیس جمهور آینده جو بایدن گفت “دولت جدید باید بفهمد” که این نقشه از کار افتاده ای است و نمی تواند به وضع موجود: دولت موقت، ادامه دهد. کاپریلِز که در کاراکاس زندگی می کند گفت که هر راه حل سیاسی ” نمی تواند بدون در نظر گرفتن ۲۵ میلیون ونزوئلایی باشد”.
به زبان دیگر، آیندۀ سیاسی ونزوئلا نمی تواند از جانب واشنگتن دیکته شود. اما کاپریلِز تصدیق کرد که اپوزیسیون دچار آشفتگی است. وی در مورد مخالفان نزدیک به خودش گفت : “چشم انداز ما یک بیابان است. بی هیچ علاقه ای که به وضع موجود پایان دهیم”. “به عنوان یک آلترناتیو در این کشور داریم ناپدید می شویم”.
ناکامی رسانه ها
اخبار رسانه ها در دنیای آتلانتیک شمالی اظهارات وزارت خارجه آمریکا و اتحادیۀ اروپا را کپی می کنند. آنها فقط می گویند که این انتخابات ساختگی بود و مجلس ملی که ۵ ژانویه افتتاح خواهد شد، غیر قانونی است. جمع تمام پوشش اخبار همین است.
مثلاٌ جولی تارکِویتز[9] از نیویورک تایمز، داستانی نوشت که تمامی اپوزیسیون معتبر در ونزوئلا، از جمله اِ دی و کوپِی را نادیده گرفت. تیتر این بود “رای گیری در ونزوئلا ، انتخاباتی که مخالفان آن را نمایش می دانند”، اما تنها مخالفی که از آن نام برد نماینده‌ی عملیاتی وزارت خارجه آمریکا گوایدو بود.
تام فیلیپس، که از ریودِ ژانیرو برای گاردین می نویسد، داستانش را براساس نقل قولی از خوان گوایدو قاب گرفت. عنوان آن داستان چنین بود، “مادورو با پیروزی در رای گیری بایکوت شدۀ کنگره، کنترل خود بر ونزوئلا را شدت می بخشد”. چه کسی رای گیری را بایکوت کرد؟ نه حزب اوانجلیک اصلی (امید برای تغییر[10]) و نه حزب لیبرال اصلی و نه اِ دی و نه کوپِی. فیلیپس فقط به گوایدو اشاره کرد حتی وقتی که می دانست اتوریتۀ گوایدو بر مخالفان ناچیز بود.
نه تارکِویتز و نه فیلیپس مخالفان جریان اصلی در ونزوئلا را، که خواستار گفتگوی ملی در کشور بدون دخالت واشنگتن دی.سی، و بدون شمشیر تغییر رژیم بر بالای سر دولت بودند، پوشش ندادند.
دولت رئیس جمهور نیکولاس مادورو در چندین مناسبت گفتگوهایی با این اپوزیسیون معتبر داشت. زامبرانو[11] گفت که مجلس ملی جدید باید کمیسیونی را برای بررسی اثر تحریمها بر مردم ونزوئلا – یا محاصره آنطور که خوان کارلوس آلورادو از کوپِی می نامد- انتخاب کند. چنین پیشنهاداتی برای بازسازی انسجام فرایند سیاسی – که مورد حملۀ دولت آمریکا از طریق اتحادش با گوایدو و لوپِز واقع شده، برای مردم ونزوئلا ضروری است. انتخابات ۶ دسامبر و افتتاح مجلس ملی تازه در ۵ ژانویه ۲۰۲۱ آغاز این فرایند است تا دنیای سیاسی درون ونزوئلا بازسازی شود. پیام دولت مادورو و مخالفان معتبر یکی است: واشنگتن در زندگی سیاسی ما دخالت نکن.
اندیشه نو: استفاده تمامی و یا بخشهایی از این مطلب با ذکر منبع بلا مانع است.
[1] Accion Democratica – AD
[2] Comité de Organización Política Electoral Independiente-COPEI
[3] Partidocracia
[4] Avanzada Progresista
[5] Timoteo Zambrano
[6] Cambeimos Movimiento Ciudadano
[7] Leopoldo López
[8] Henrique Capriles
[9] Julie Turkewitz
[10] Cambiemos Movimiento Ciudadano
[11] Zambrano
[1] ویجِی پراشاد تاریخ نویس، ویراستار و روزنامه نگار هندی است. وی همکار نویسنده و رئیس خبرنگاری در : انجمن پژوهشهای اجتماعی Globetrotter است. او عضو ارشد tricontinental و مدیر نشریۀ Lifeword Books می باشد. او سر ویراستار غیر ساکن در موسسۀ چانگ یانگ برای مطالعات مالی، دانشگاه رِنمین در چین است. وی بیش از ۲۰ کتاب، از جمله ملتهای تیره‌تر و ملتهای فقیرتر نوشته است. اخرین کتاب او: گلوله های واشنگتن، با مقدمه ای از اِوو مورالس اِیما# است.