افزایش اجاره‌ی مسکن و قیمت مسکن در دو سال گذشته در پی سقوط بی‌سابقه ارزش ریال، رانندگان و کارگران شرکت واحد را در وضعیتی مشقت بار گرفتار کرده و بیش از گذشته به حاشیه شهرها رانده است. این در حالی است که در سال ۸۷ با فروش دو قطعه از زمین‌های مرغوب شرکت واحد و موافقت شهرداری ۷۵ میلیارد تومان برای مسکن کارگران اختصاص یافت و چنانچه این پول به درستی و با شفافیت هزینه مسکن کارگران می‌شد، امروز دیگر کارگران زحمت‌کش شرکت واحد مشکل مسکن نداشتند.
هیچگاه مدیران شرکت واحد، بیلانی از هزینه کرد ۷۵ میلیارد تومان به کارگران ارائه نکردند.
مدیریت شرکت واحد ابتدا اعلام کردند هیچ تسهیلاتی به کارگرانی که تا سال ۸۷ صاحب آلونکی به هر سختی شده‌اند همچنین به کارگرانی که کمتر از پنج سال سابقه دارند نمی‌دهند (تعداد این افراد در سال ۹۵، شش هزار تن تخمین زده می‌شود) و بعد کارگرانیکه صاحب آلونکی نبودند را در تعاونی مسکنی سازمان دادند که خود مدیریت، همه کاره تعاونی مسکن بود و کارگران حق انتخاب هیات مدیره را نداشتند و اصلا در این نوع تعاونی مسکن عضو شناخته نمی‌شدند.
با گذشت ۱۲ سال از مبلغ اختصاص داده شده به مسکن ۲۵۰ تن از کارگرانی که در پروژه سپیدار دو و سه عضو بودند هنوز صاحب خانه‌هایشان نشده‌اند و تعاونی مسکن چند برابر مبلغ اولیه که یرار بوده خانه‌هایشان را بسازد از آنان طلب کرده است با وجود اینکه با پرداخت این مبلغ هم مشخص نیست خانه کارگران را تحویل می‌دهد یا خیر! و حدود ۱۲۰۰ تن از کارگران هم که در دیگر پروژه‌ها قرار داشتند با پرداخت مبلغی بسیار بیش از آنچه در قرارداد اولیه در مجتمع‌های پرجمعیت مسکونی ساکن شده‌اند که در آن مجتمع‌ها ایمنی آن از طرف آتشنشانی مورد تایید نیست، پایان کار صادر نمی‌شود و واحدهای مسکونی‌شان فاقد سند است. کار در تعاونی جوری پیش رفت بگونه‌ای که نه تنها در واقع تسهیلاتی پرداخت نشد که بلکه آورده کارگران نیز غارت شد.
و اما مشکل مسکن کارگران شرکت واحد همچنان باقی است و کارگران رفته رفته به حاشیه شهر رانده می‌شوند.