نایب رئیس و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر، در روایتی از شرایط زندان زنجان، به شرح امکانات بهداشتی و عمومی بند، اوضاع جسمی خودش و چند و چون فیلمی پرداخته که از معاینه او در بهداری زندان پخش شده است.
این یادداشت اوضاع پزشکی و بهداشتی زندان از نیمه دوم تیر تا اول مرداد را به صورت روزشمار توصیف می‌کند. خانم محمدی نوشته که ۱۲ زندانی کرونایی در ۱۵ تیر در بند وجود داشتند در حالی که حتی ژل شستشوی دست و هیچ رسیدگی و امکانی وجود نداشت و پس از نامه‌نگاری به هر کدام، یک ماسک دادند.
او ادامه می‌دهد که روز ۲۴ تیر، در حالی به نزد پزشک برده شده که رمقی نداشته و هنگام توصیه دکتر برای نفس عمیق، به سرفه می‌افتد و نسخه‌ای شامل سرم و ویتامین و آمپول دریافت می‌کند. یک روز بعد دوباره او را تحت عنوان “اجباری” نزد پزشک می‌برند: «دکتر می‌پرسد حالت چطوره می‌گویم خوبم…»
خانم محمدی می‌نویسد شب در داخل بند خبر تلویزیون را می‌بیند و آنجا می‌فهمد که دکتر رفتن اجباری برای چه بوده است: «… فیلم قبلی قابل پخش نبود بس که بدحال بودم. با سرم و آمپول سر پایم کردند تا فیلم بگیرند…. تازه همان را هم نتوانستند کامل پخش کنند. سرفه امان نمی‌داد. حرف زندانبان خودشان هم قابل پخش نبود.