در روزهایی که کارگران نصفه و نیمه سر کار می‌روند و برای بسیاری مشخص نیست امسال باتوجه به شیوع کرونا، چه سرنوشتی برای شغل‌شان رقم می‌خورد، شاید حرف زدن درباره اضافه‌کار چندان مهم به نظر نرسد. با وجود این، بررسی‌ها نشان می‌دهد اضافه‌کار در بازار کار ایران لزوما ربطی به کسادی ندارد. در ایران کارفرمایان به دلایل مختلف علاقه‌مند هستند که از نیروی کار خود اضافه‌کاری بخواهند، آنقدر که برخی کارفرمایان سه شیفت شبانه‌روز را تبدیل به دو شیفت می‌کنند و جای اینکه در هر فرصت شغلی سه نفر را به کار بگیرند، از دو نفر استفاده می‌کنند. این کارگران چه بخواهند و چه نخواهند به‌جای هشت ساعت باید ۱۲ ساعت کار کنند. برای کارفرما ارتباط با دو کارگر بهتر از سه کارگر است و از طرف دیگر به این صورت در مواردی مانند حق بیمه، ایاب و ذهاب و برخی دیگر از هزینه‌ها صرفه‌جویی می‌شود. به رغم صراحت قانون درباره اینکه اضافه‌کاری اجباری مجاز نیست ، ترس از اخراج و پایین بودن امنیت شغلی به اضافه مکفی نبودن حقوق، کارگران را مجبور به تن دادن به اضافه‌کاری می‌کند.