آیا جمهوری اسلامی، کینه شخصی به نرگس محمدی دارد؟ آیا غیر از این است که این کینه دارای ریشه‌ای عمیق و با سابقه، در ارتباط با زنانی است که ضدظلم و تبعیض و خواهان آزادی‌های مدنی ملتمان هستند؟ آیا مرگ زهرا کاظمی که با ضرب و شتم دست اندرکاران انجام شد کافی نیست که زندانبانان را از ارتکاب قتلی مجدد که در اثر خشونت‌هائی این چنینی پیش می‌آید به وحشت اندازد؟
آیا محروم کردن یک مادر از دیدار فرزندان در مراحل رشد و در آغوش گرفتن نوگلانش خوی تشنه خشونت آمران و عاملان را کفایت نمی‌کند که حال به ضرب و شتم و تبعید او هم اقدام کرده‌اند؟ اگر قوه قضائیه آنچنان که ادعا می‌کند در پی اعاده حق زندانیان و جبران مافات گذشته هاست، و اگر لایحه “صیانت و کرامت و تامین امنیت بانوان” یک شعار تو خالی نیست، ضارب را مجازات کند و در بهبود شرایط خانم نرگس محمدی و روند آزادی ایشان و سایر زنان زندانی تسریع نماید وگرنه خیلی زود دیر می شود.
زهرا رهنورد – زندان اختر