در همین چند روز اخیر احکام برخی فعالان کارگری و فرهنگی در دادگاه‌های تجدید نظر تایید شد:
علیرضا ثقفی مترجم و فعال کارگری و فرهنگی یک سال
هاله صفرزاده نویسنده و فعال کارگری یک سال
پروین محمدی فعال کارگری یک سال
پوریا عالمی طنزنویس یک سال
کیومرث مرزبان طنزنویس ۲۳ سال و ۹ ماه
عالیه مطلب‌زاده فعال فرهنگی و حوزه زنان ۳ سال
اینها بخشی از اسامی کسانی است که در یکی دو هفته اخیر احکام دادگاه‌های بدویشان تایید و رسانه‌ای شده است. دو نفر نخست لیست بالا (علیرضا ثقفی و هاله صفرزاده) عضو کانون نویسندگان ایران نیز هستند و بقیه – جز پروین محمدی – اهل قلم و حوزه‌ی فرهنگ. شمار حکم‌های صادر شده در دادگاه‌های بدوی بسیار است و در نوبت “تجدید نطر” ؛ اما اینجا به موارد تایید شده نطر داریم.
این نکته دیگر به معلومات عمومی مردم بدل شده که هدف از صدور حکم‌های سنگین و بازداشت‌های فراوان چیزی جز هراس‌افکنی و خاموش کردن اعتراض‌ها و سنگین و ترسناک کردن هزینه‌ی انتقاد و اعتراض نیست. تایید حکم‌های دادگاه‌های بدوی در دادگاه‌های تجدید نظر نیز اجرا و انجام همین هدف را دنبال می‌کند و مکمل مراحل پیشین است. تایید حکم اولیه در حقیقت تایید دادگاه و قاضی و روند دادرسی نیز هست. تایید همه‌ی آن برخوردهایی است که از روزهای آغازین پرونده‌سازی با “متهمان” می‌شود. وقتی مراجع بالاتر در بیشتر – نزدیک به همه – موردها نتایج و رفتارهای مراجع پایین‌تر را تایید می‌کنند یعنی: ادامه بدهید! همین‌طور پیش بروید! این‌گونه تایید در خود تشویقی نهفته دارد و به تکرار و تداوم برخوردها می‌انجامد. زیرا هدف تعریف شده برای دستگاه قضایی، سیاسی است و راه و روش‌ها نیز ناگزیر سیاسی می‌شود. از چنین دستگاهی انتظار رفتار قضایی نباید داشت. این را دهه‌ها شاهد بوده‌ایم و در دوره‌هایی که مطالبات و اعتراض‌های مردم و به تبع آن فعالیت کنشگران اجتماعی و سیاسی افزایش یافته است، بیشتر و روشن‌تر دیده‌ایم. در همین لیست کوتاه بیش از سی سال زندان برای شش فعال اجتماعی و فرهنگی به تایید مراجع بالاتر رسیده است بی‌آنکه برای رسیدگی به اعتراض “متهمان” جلسه‌ای تشکیل بدهند و حرف آنها و وکیلانشان را بشنوند. آخر کجای همین دنیای عاری از عدالت انسانی یک طنزنویس را به زندان محکوم می‌کنند و پس از هفت سال به فکر اجرایش می‌افتند؟ یا کجاست آنجا که طنزنویس دیگری را به “جرم” نوشتن در سایت‌های خارج کشور به ۲۳ سال و ۹ ماه زندان محکوم می‌کنند؟ یا کسانی را به سبب دفاع مسالمت‌آمیز از حقوق کارگران و زنان و روزنامه‌نگاران به زندان می‌اندازند؟ تجارب تاریخی نشان داده‌اند که این‌گونه شیوه‌ها و بی‌عدالتی‌ها و سرکوب آزادی بیان میخی نیستند که پایه‌ای را محکم کنند، موشی جونده‌اند.