هادی ابوی گفت: ما می‌گوییم باید بن کارگری باید احیا شود؛ قبلاً کاغذی بود، حالا باید الکترونیکی شود. همچنین باید کالا تامین شود و توزیع کننده آن نیز اتحادیه امکان باشد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، اگرچه رقم ۱۹۰ هزار تومان تحت عنوان بن در فیش حقوقی کارگران درنظر گرفته شده است اما در واقع کل دستمزد کارگران تنها می‌تواند شکم یک خانواده چهار نفره را سیر کند و به مخارج تفریحات و سفر، اجاره خانه‌های نجومی، حمل و نقل، آموزش و درمان کفاف نمی‌دهد. در واقعیت امر اما ارزان‌خَری و زدن از خورد و خوراک و شیفتِ کاری پی در پی و اضافه‌کاری‌ها است که به اجبار به زندگی کارگران تحمیل شده است.
هادی ابوی (دبیرکل کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران کشور) معتقد است که کالاهای اساسی از طریق تعاونی‌ها به صورت کوپن یا بن الکترونیکی باید توزیع شود. او با بیان اینکه کمک‌هزینه اقلام مصرفی کارگران ۱۹۰ هزار تومان به صورت بن کالا در فیش حقوقی کارگران قرار داده شده، اظهار داشت: خواسته کارگران این بود که حداقلی از خوراک و معیشت باید برای کارگران تأمین شود. اگر می‌گویید در آنالیزهای خوراک مصرفی کارگر و کالری مورد نیاز خانواده، باید مقدار مشخصی گوشت مصرف شود و گوشت هم حدوداً کیلیویی ۱۴۰ هزار تومان است، همان را با قیمت کمتر در اختیار کارگران قرار دهند.
وی افزود: با ۱۹۰ هزار تومان شیوه بن کارگری سالیان قبل که اتحادیه امکان بُن توزیع می‌کرد و «ستاد بُن» فعال بود، با رقمی که برای بن تصویب کرده بودند، لااقل دو برابر قیمت کالا خریداری می‌شد.
این فعال کارگری با اشاره به اینکه نباید فراموش کرد که اکنون در شرایط ویژه‌ای قرار داریم و خواسته ما از دولت این است که سیستم بن یا کوپن الکترونیک را به راه انداخته و مهم‌تر اینکه تأمین کالایش را به عهده بگیرد، گفت: ستاد پشتیبانی دام و دیگر ستادهایی در رابطه با تنظیم بازار وجود دارد اما مشکل این است که دهک‌های پایین جامعه را با دهک‌های بالا متفاوت در نظر نگرفته‌اند. گوشت تنظیم بازار کیلویی برای همه یک جور در نظر گرفته می‌شود. وقتی کارگر تفاوت دریافتی‌اش با سبد معیشت آنقدر فاصله دارد، باید در این مباحث به صورت ویژه برایش فکر کرد.
او ادامه داد: ما می‌گوییم باید بن کارگری باید احیا شود؛ قبلاً کاغذی بود، حالا باید الکترونیکی شود. همچنین باید کالا تامین شود و توزیع کننده آن نیز اتحادیه امکان باشد. بخشی از اشتغال کشور در حوزه تعاونی مصرف کارگری بود. تعاونی مصرف کارگری اعتباری برای مجموعه کارگران بود. اگر ایرادات تعاونی‌های مصرف رفع شود، کمک معیشت واقعی برای کارگران هستند. الان مقداری رنگ و بویش را باخته است.
رقم سرباری که دلالی بر دوش کالاهای اساسی کارگران می‌نهد
ابوی با اشاره به اینکه معیشت کارگران فقط خورد و خوراک روزمره و احتیاجات منزل هم نیست، تصریح کرد: باید هزینه‌های خرید کالا برای ازدواج فرزندانشان را هم تامین کنند. اینکه تعاونی‌ها به صورت اقساط کالا به جامعه کارگری می‌دادند، مفید بود.
وی افزود: از اعتبار معنوی و تجاری که تعاونی‌ها می‌توانند ایجاد کنند، کارخانه‌ها موظف می‌شوند کالا به تعاونی‌ها برسانند. گردونه تولید تا توزیع یک رقم سرباری است که سود فروشنده و دلالی بر دوش آن می‌نهد. اینکه بتوانیم از تولید کننده یا وارد کننده با خروج دلالان از چرخه، کالا تهیه کنیم، خیلی خوب است.
این فعال کارگری خاطرنشان کرد: این اتحادیه‌های مصرف باید متکی به کارگران باشند تا اگر سودی هم عاید شود به جیب کارگر برگردد. اگر فرضا سهام کارگر ۴۰ هزار تومان باشد، اگر سود حاصل شود به جیب کارگر می‌رود.
او ادامه داد: توزیع ارزاق و کالا و همکاری با شبکه تعاونی‌های کارگری باید به این سمت برود که تعاونی‌ها و اتحادیه امکان را تقویت کنیم. باید اعضای تعاونی‌های مصرف را به‌روزرسانی کنیم. خیلی از کارگران جدید عضو تعاونی‌ها نیستند. باید نهضتی برای تعاونی‌های کارگران به راه بیندازیم. باید کالاهای اساسی و مهم را در تعاونی‌ها عرضه کرد! بعضی تعاونی‌ها سودمحور هستند و فقط کالاهای خاصی را عرضه می‌کنند.
ابوی تصریح کرد: تمام افزایش دستمزد سال ۹۸ که ۳۶.۵ درصد بوده است، در فرودین ماه با یک قلم افزایش قیمت حمل و نقل عمومی و گوشت و برنج و یکی دو قلم کالای دیگر تمام می‌شود.
این فعال کارگری در پایان تصریح کرد: کالری و پروتئین مورد نیاز کارگران باید تامین شود. دولت باید این کالاها را تامین کند. این وظیفه حاکمیتی است و باید شرایط کارگران را مدنظر قرار دهد. کارگر از تفریحاتش زده؛ دیگر پس انداز ندارد؛ به فکر تعویض ماشینش نیست؛ هر روز یک جای ماشینش خراب می‌شود؛ یک شیفت کار می‌کند و تا نیمه‌های شب مسافر کشی می‌کند؛ خیلی از کارگران نیاز به درمان و پیگیری پزشکی دارند اما انجام نمی‌دهند. بدن‌ها تحلیل می‌روند و مرگ خاموش در انتظار آن‌ها است. همه این‌ها به این خاطر است که کارگر هزینه‌های اولیه زندگی را ندارد. مشکل کارگر در جامعه ما این است که حقوقی که کار کرده را هم دریافت نمی‌کند. کارگر در بیمارستان‌های تامین اجتماعی مدت‌ها باید انتظار بکشد.