به گزارش سایت زمانه، سازمان گزارش‌گران بدون مرز از کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد خواست تا در مورد وضعیت زندانیان عقیدتی، روزنامه‌نگاران و شهروند-خبرنگاران زندانی در ایران دست به اقدام فوری بزند.
در نامه سرگشاده این سازمان به میشل باشله، گزارشی در مورد وضعیت زندانیان عقیدتی، روزنامه‌نگاران و شهروند-خبرنگاران زندانی در ایران ارائه و یادآوری شده است که ایران در رده‌بندی جهانی آزادی اطلاع‌رسانی از میان ۱۸۰ کشور جهان در رتبه ۱۶۴ قرار دارد.
این نامه یک روز پس از آن منتشر شد که بیلان سالانه سازمان گزارش‌گران بدون مرز درباره خشونت علیه آزادی اطلاع‌رسانی در سال ۲۰۱۸ انتشار یافت. در این بیلان تاکید شده است که ایران یکی از ۵ زندان بزرگ جهان برای روزنامه‌نگاران است: گزارش‌گران بدون مرز: افزایش نگران‌کننده خشونت علیه خبرنگاران
در بخشی از نامه سازمان گزارش‌گران بدون مرز به میشل باشله آمده است:
«گزارش‌گران بدون مرز به ویژه نگران وضعیت سلامت و امنیت روزنامه‌نگاران و شهروند-خبرنگارانی است که خودسرانه بازداشت، در دادگاه‌های ناعادلانه محاکمه و به حبس‌های سنگین محکوم شده‌اند. این زندانیان با محروم شدن از حقوق اولیه خود از حق دسترسی به وکیل یا درمان بایسته در وضعیتی نگران‌کننده به سر می‌برند.»
گزارش‌گران بدون مرز وضعیت این زندانیان را «فاجعه‌بار» خوانده و از کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل خواسته است «به نام جامعه جهانی» از مقامات مسئول جمهوری اسلامی ایران بخواهد «بدون قید و شرط» با سازمان ملل متحد همکاری و به تعهدات خود «ناظر بر رعایت حقوق بشر» عمل کنند. از آغاز سال جاری میلادی دست‌کم ۴۰ مورد بازداشت به دلیل باورهای عقیدتی-سیاسی در ایران صورت گرفته است.
گزارش‌گران بدون مرز گفته است برخی از این افراد با سپردن وثیقه سنگین برای کوتاه زمان تا تاریخ صدور رای دادگاه آزاد شده‌اند و ۱۳ نفر به احکامی میان ۳ تا ۲۶ سال زندان محکوم شده‌اند: «هم‌اکنون ۲۸ روزنامه‌نگار و شهروند-خبرنگار در زندان‌های ایران زندانی هستند. ایران یکی از سرکوبگرترین کشورهای جهان در عرضه آزادی رسانه‌هاست. این کشور در رده‌بندی جهانی آزادی اطلاع رسانی از میان ۱۸۰ کشور جهان در رتبه ۱۶۴ قرار دارد.»
در این نامه به وضعیت رضا انتصاری، کسری نوری، محمد شریفی مقدم، سینا انتصاری و امیر نوری، از مدیران و شهروند-خبرنگاران سایت مجذوبان نور که خبرهای مربوط به درویشان گنابادی را پوشش می‌دهد اشاره شده است: «{این پنج نفر} پس از بیش از ۱۰۰ روز سپری کردن در انفرادی‌های زندان هولناک فشافویه (زندان بزرگ تهران) به تاریخ ۲۲ آذر ۱۳۹۷ به بند عمومی بازگشتند. در همه این مدت به دستور وزارت اطلاعات و مسوولان زندان خانواده‌های آنها هیچ خبری از محل و چرایی بازداشت آنها نداشتند.» این افراد به ۶۴ سال زندان و ۴۴۴ ضربه شلاق محکوم شده‌اند. در این نامه از هنگامه شهیدی، روزنامه‌نگار، محمدحسین حیدری، مدیرمسئول سایت دولت بهار و سعید ملک‌پور، وب‌نگار زندانی به عنوان دیگر «قربانیان دستگاه قضایی نظام» یاد شده است. ملک‌پور که دهمین سال زندان خود را پشت سر می‌گذارد در تاریخ ۳۰ مهر ماه بر اثر عارضه قلبی به بیمارستان طالقانی تهران منتقل اما پس از سه روز دوباره به زندان بازگردانده ش«این شهروند خبرنگار در طی ۱۰ سال زندان از حق قانونی خود برای مرخصی محروم بوده است. ملک‌پور که دارای اقامت دائم در کاناداست، در سال ۱۳۸۷ و در ۳۵ سالگی، به هنگام سفر به ایران برای دیدار با خانواده‌اش دستگیر شد. اتهام سعید ملک‌پور ساختن برنامه‌ای برای بارگذاری عکس و فیلم بر روی سایت‌های اینترنت است. او اعلام کرده بود این برنامه بدون اطلاع او از سوی برخی سایت‌ها برای ارسال تصاویر پورنوگرافی مورد سو استفاده قرار گرفته است.» بنا بر اطلاعات گردآوری شده از سوی سازمان گزارش‌گران بدون مرز، او برای اعتراف اجباری در سلول‌های انفرادی زندان اوین نگاهداری و تحت شکنجه قرار گرفته و اعتراف‌هایش در دادگاه علیه او مورد استناد قرار گرفتند.
سعید ملک‌پور آبان ماه سال ۱۳۸۹ به اتهام راه‌اندازی سایت‌های پورنوگرافی و ضد اسلامی در دادگاه انقلاب تهران به اعدام محکوم شد. دیوان عالیِ کشور اما بسیاری از ایرادات وارده به پرونده او را پذیرفت و حکم اعدام او را با یک درجه تخفیف به حبس ابد تقلیل داد.
نرگس محمدی و سهیل عربی از دیگر نام‌های مورد اشاره در نامه گزارش‌گران بدون مرز به کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل هستند. سهیل عربی هم‌اکنون در زندان بزرگ تهران زندانی است و پس از اعتصاب غذاهای پی در پی و رفتار غیر انسانی و بی‌رحمانه مسئولان زندان، از وضعیت سلامت خوبی برخوردار نیست: «این سخت‌گیری بی‌رحمانه دستگاه قضایی ایران علیه این شهروند-خبرنگار برای بازداشتن و تنبیه او از انتقادهایی است که نسبت به شرایط زندان خود و دیگر زندانیان در زندان نوشته است.»
گزارش‌گران بدون مرز تاکید کرده است زندانیان عقیدتی و روزنامه‌نگاران زندانی در ایران برای اعتراض به وضعیت غیر انسانی بازداشت خود راهی جز اعتصاب غذا ندارند و ناگزیر در اعتراض به نقض حقوق اولیه خود گاه با خطر مرگ مواجهه می‌شوند.