هفته نامه‌ی «صدا» در شماره این هفته خود (شماره ۶۱) گفت‌وگویی سه صفحه‌ای با منیژه حکمت با عنوان «دیگر وارد عرصه‌ی سیاسی نمی‌شوم» منتشر کرده است.
بخش‌هایی از این مصاحبه را در ادامه می‌خوانید:
صدا- از زمان روی کار آمدن دولت روحانی تغییری احساس کرده اید؟
حکمت- من در این دوره ناامید شدم و متاسفم.
صدا- اگر به سال ۹۲ برمی‌گشتید با توجه به شرایط الان، طومار حمایت از روحانی را امضا می کردید؟
حکمت- نه، نمی‌کردم. «سیاست در هنر ما نمی گنجد. «در این پیچ و خم‌ها من فکر می‌کنم نگاه سیاسی در فیلم‌ها کار اشتباهی است. سیاست در هنر تاریخ مصرف دارد.»
«کسانی به من زنگ می‌زنند و می‌گویند تو گفتی به روحانی رای بدهیم. معتقدم احمدی‌نژاد دستاورد ناامیدی مردم بود و این روند دوباره دارد شکل می‌گیرد. من دیگر سعی می‌کنم هزینه ندهم و پاسخ‌گوی کسانی که در این وادی به من اعتماد کرده بودند، نشوم.»
«این دولت با شعار قشنگی به اسم امید آمد، چه شده که امید اکثریت سینما ناامید شده است؟»
«من گاهی می‌شنوم چقدر دوره‌ی شمقدری خوب بود، این حرف خیلی دردناک است.»
«این را صراحتا اولین بار به شما می‌گویم. چون امضاهای کسانی که از کاندیداهای سیاسی حمایت کرده‌اند هنوز هست؛ شما یک سرچ بکنید ببینید چه کسی کجاست. اصلا هم قائل به این نیستم که چون من و پگاه اولین حمایت‌گران از این دولت بودیم گل سرسبدیم! این‌طور نیست، اما این اکثریت ناامید خطرناک است و پوپولیسم محصول چنین دورانی است.»