به نام خداوند جان و خرد
در قانون اساسی صراحتاً اعلام شده است که هرگونه تحصن، اعتراض، اعتصاب و مخالفت شهروندان با روندِ سیاستهای جاریِ دولت در صورتی که مسالمت آمیز باشد، هیچ منع قانونی ندارد و آزاد است.
در طی روزهای ۲۲ و ۲۳ آبان، در پاسخِ دعوت به اعتصابِ شورای هماهنگی تشکلهای صنفی معلمان ایران، شرکتِ متحدانه در اعتصاب و استقبال از آن علیرغم مشکلاتِ فراوانی که برای همکاران فرهنگی داشت، مورد استقبال معلمان قرار گرفت. شرکت در این کنش اعتراضی نشان از همبستگی و شعور سیاسیِ آنان داشت، به گونه ای که این اعتراض پر شور به گوش هموطنانِ داخل و جهانیان رسید.
اما متاسفانه شاهد آن بودیم که این اعتصابات سراسری با ارعاب، دستگیری و تهدید فرهنگیان از سوی مجموعهٔ حاکمیت روبرو شد.
این عکس العملِ غیر مدنی و ناپسندِ حاکمیت در تقابل با رفتار قانونی و مدنی معلمان که به نوعی فریادی حق‌طلبانه و به حقِ معلمانی بود، به هیچ وجه سزاوارِ این قشر فهیم و معتمدِ جامعه نبوده و نیست.
معلمان آرزویشان این است که دوباره روزی در برابر انشای «علم بهتر است یا ثروت؟»، با جوابِ «بی تردید علم بهتر است» مواجه شوند.
معلمان ایران چه کاری بهتر از این(اعتصاب) میتوانستند انجام دهند؟ آیا اعتراض به نابرابری های موجود و حساب های پر از پول و دلارِ مسئولین و حقوق ناچیز معلمان که کفاف بیش از ِ 5 روز از زندگیشان را نمیدهد جرم است؟
آیا طلب کردنِ حق، اعتدال طلبی و سهمِ برابر خواستن، خطاست؟
اینها بی شک از نظر هر وجدانِ شریفی نه تنها پاسخش زندان نیست بلکه نشانۀ صحت وسلامتِ معلمانِ اعتصاب کننده است که هنوز وجدانشان بیدار است و نسبت به ظلم و نابرابریِ جاری در کشورشان حساسیت نشان می دهند.
بنابراین و به حکم وظیفه، «انجمن صنفی شاغلین و بازنشستگان کرمانشاه» ضمن تائیدِ اعتصابِ همکارانِ شاغل و تاکید بر خواسته‌های به حقی که در اعتصاب خود ذکر کرده اند، خواهان آزادی بدون قید و شرطِ معلمانی هستند که اخیرا بواسطه شرکتِ فعال دراعتصابِ مورخ ۲۲ و۲۳ آبانماه زندانی شده اند و متأکداً بر آزادی هر چه زودتر همه معلمین زندانی پافشاری کرده و زندانی بودن آنها را نقضِ مسلمِ قوانین شهروندی دانسته و آن را به شدت محکوم می‌کند.