به گزارش یورونیوز،جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۸ به دنیس موکویگی از جمهوری دموکراتیک کنگو و نادیه مراد، از فعالان اقلیت یزیدی عراق تعلق گرفت.
یکی از دو برنده پزشک شصت و سه ساله و متخصص زنان است و دیگری زنی بیست و پنح ساله که خود قربانی خشونت های جنسی است و به عنوان سخنگو و پیشگام مبارزه در این عرصه وارد میدان شده است.
دنیس موکوگی، پزشک اهل کنگو که بارها به دلیل تلاش برای کمک به زنان قربانی خشونت های جنسی در مجامع جهانی مورد تحسین و تقدیر قرار گرفته بود جایزه ارزشمند صلح نوبل سال جاری میلادی را نیز از آن خود کرد.
وی پیشتر در سال ۲۰۱۴ نیز مفتخر به دریافت جایز حقوق بشری ساخاروف از پارلمان اروپا و نیز جایزه اولاف پالمه شده بود.
نادیه مراد، زن بیست و پنج ساله اقلیت یزیدیان عراق دیگر برنده جایزه صلح نوبل ۲۰۱۸ است. او به دلیل مبارزات و افشاگری های تحسین برانگیزی که پرده از جنایات افراطگرایان گروه موسوم به خلافت اسلامی، داعش بر ضد همکیشانش برداشت، مفتخر به دریافت این جایزه شده است.
نادیه مراد به عنوان مدافع حقوق جامعه ایزدیان و فردی که خود مورد آزار و تجاوز شبه نظامیان داعش قرار گرفته سال ۲۰۱۶ به همراه لامیا حاجی بشار، دیگر زن یزیدی جایزه حقوق بشری ساخاروف را به صورت مشترک دریافت کرده بود.
بریت ریس اندرسون، رئیس کمیته نروژی جایزه صلح نوبل روز جمعه هنگام خواندن رای نهایی این کمیته خاطرنشان کرد: «هر دو برنده برای تلاش های فراوان جهت پایان دادن به استفاده از خشونت های جنسی به عنوان سلاح جنگی مستحق دریافت جایزه شناخته شدند.»
خانم اندرسون در ادامه یادآور شد: «دکتر موکوگی زندگی خود را وقف دفاع از قربانیان خشونت های جنسی در زمان جنگ کرده است و نادیه مراد از آنچه در این زمینه بر سر او و دیگران آمده شهادت داده و روشنگری کرده است.»
دکتر موکوگی اقدام به درمان و مداوای بیش از پنجاه هزار قربانی خشونت های جنسی در بیمارستانی کرده که خود در سال ۱۹۹۹ آن را در شرق جمهوری دمکراتیک کنگو تاسیس کرده بود.
انتخاب دو برنده از میان فعالان مبارزه با خشونت های جنسی برای دریافت جایزه صلح نوبل در حالی صورت می گیرد که موارد متعدد آزار و تجاوز جنسی سونامی وار طی دو سال گذشته عرصه های مختلفی چون هنر، سیاست و ورزش را در جوامع انسانی در بر گرفت و سبب شد تا موجی از انزجار تحت کمپین MeToo# (من هم همینطور) به صورت هماهنگ و سراسری افکار عمومی جهان را تحت تاثیر خود قرار دهد.
بریت ریس اندرسون با اشاره به این موضوع تصریح کرد: «جنبش می تو و جنایات جنگی از یک جنس نیستند، اما هر دو یک نقطه مشترک دارند که عبارت است از جدی گرفتن و اهمیت دادن به رنج و آلام زنان، دیدن و برملا کردن سوء استفاده ها و به گونه ای عمل کردن که زنان بر شرم و حیا غلبه کنند و از آنچه بر سرشان آمده صحبت کنند.»