از برگزاری نخستین روزکارگر به ابتکار اتحادیه های کارگری تا به امروز، ٩٦ سال می گذرد. از سال ١٣٠١ تاکنون کارگران هر ساله با برگزاری جشن اول ماه مه نشان داده اند که هیچ قدرتی نتوانسته است این حق را از کارگران سلب کند.
اما پس از گذشت ٩٦ سال هنوز هم کارگران برای داشتن سندیکاهای کارگری می رزمند. هنوز در کشور ما ٨ ساعت کار قانونی که بتوان با آن زندگی در خور و شایسته ی انسان داشت، به واقعیت تبدیل نشده است و اندوخته های کارگران در تامین اجتماعی با مصوبه غیرقانونی مجلس به تاراج می رود. دستمزدهای کارگران به بازیچه ای در دستان کارفرمایان سودجو قرار گرفته و هر زمان که دلشان خواست پس از ٦ ماه شاید پرداخت کنند. ( شاید عرق کارگران بعد از ٦ ماه خشک می شود)
-
لشگر ٣.٥ میلیونی بیکاران همچنان برادران و خواهران شاغلشان را تهدید کرده و دستمزدها را نازل و نازل تر می کند. عدم بازرسی از کارخانه ها توسط وزارت کار به یک امر فراموش شده تبدیل شده تا کارگران بیشتری هر روز به طمع سودجویی کارفرمایان، کشته شوند.
امسال در حالی به پیشواز اول ماه مه می رویم که ٤٠ سال از نبردمان علیه ظلم و بی عدالتی می گذرد. انقلابی که به دست پرتوان کارگران و زحمتکشان به پیروزی رسید، و قرار بود به دست کارگران بوسه زده شود، به شلاق بسته شدنشان ختم شد. گرسنگی ٣٣ درصد جامعه را تهدید می کند و دستمزدهای مصوب هنوز با خط فقر ٤ برابر فاصله دارند. در این میان هر روزه به کودکان کار افزوده می شود، کارتن خوابی به امری رایج بدل گشته است و زنان کارگر بی حقوق تر از همیشه مورد آزار جسمی و روحی قرار می گیرند. ۹۶ درصد از کارگران کشور قرارداد موقت اند و۴۵ میلیون نفر در کشور امنیت شغلی ندارند. کوشندگان کارگری به زندان می روند ، بیکار می شوند، تهدید و اخراج می گردند. پس از ٤٠ سال روزگار زحمتکشان و مزد بگیران بدین گونه شده است.
امروزه داشتن سندیکاهای کارگری و فعالیت بی دغدغه آنان، امنیت شغلی، و دستمزد مناسب و به موقع، به سه گانه خواست کارگران ایران تبدیل شده است. خواستی که هر کدام بدون دیگر در معرض نابودی قرار خواهد گرفت.
خواهران و برادران زحمتکش!
برای دفاع از حقوق کارگری و رونق بخشیدن به سفرهایمان، جز اتحاد و همدلی و ایثار راه دیگری نداریم. یا باید به قوانین صندوق بین المللی پول که توسط دولت و کارفرمایان بخش خصوصی به مورد اجرا گذاشته شده است، گردن نهاده و برده شویم و فرزندانمان را برای بردگان فردا آماده کنیم و یا اینکه دست در دست هم برای آبادانی این خانه ویران گشته، هم صدا شویم.
دوستان کارگر، در محل کارمان اگر می توانیم سندیکاهای کارگری ایجاد کنیم و یا اینکه به سندیکاهای موجود بپیوندیم. با کوشندگان کارگری ارتباط گرفته با برنامه ریزی از سقوط هر روزه دستمزدهایمان و خالی شدن سفرهایمان جلوگیری کنیم.
باید بهم بپیوندیم تا راهی بیابیم و یا راهی بسازیم. همت و اراده و تصمیم با ماست.
کارگر متفرق هیچ چیز، کارگر متحد همه چیز.
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران
١٠ اردیبهشت ١٣٩٧