حدیث مکرر مطالبه ی ابتدایی ترین حقوق انسانیِ مظلومان و ناشنوایی و نابیناییِ ظلمه را گویا نقطه ی پایانی نیست.
باردیگر بی اعتنایی به حداقل های مصرح در قوانین جاری کشور پیرامون رسیدگی به وضعیت سلامت و استفاده از حق قانونی مرخصی برای هر زندانی، انسانی را وادار به مایه گذاشتن از جان و تن اش نمود.در حالی که اسماعیل عبدی با پذیرفتن حکم ناعادلانه ی زندان و با رعایت همه ی جوانب مشغول گذران دوران حبس خود بوده است؛ متأسفانه پس از گذشت نزدیک به سه سال از دوران زندان، همچنان ضابطین پرونده در امور مربوط به مرخصی و پیگیری های مربوط به مشکلات جسمی که –در همین دوره به وجود آمده اند- برخلاف قانون، دخالت و مانع تراشی می کنند. این در حالی است که متجاوزان به حقوق مادی و معنوی ملت، به صرف وابستگی به طبقه ی مسلط،یا آزادانه در جامعه به اقدامات ننگین خود ادامه می دهند یا با احکام حداقلی در برابر جرایم حداکثری، با سوء استفاده از همین قوانین جاری، «زندان-آسایشگاه» خود را در حداقل زمان ترک می کنند.
اکنون برای امثال اسماعیل راهی نمی ماند جز مایه گذاشتن از جان و تن آسیب دیده ی خود، تا شاید این آخرین دست آویز هر اسیر، وجدان های خفته ای را بیدار کند. کانون صنفی معلمان ایران(تهران) پشتیبانی کامل خود از خواسته های قانونی اسماعیل عبدی را اعلام می نماید. ضمن تکرار اعتراض به احکام ناعادلانه ی تمامی کنش گران صنفی، دخالت های غیرقانونی در روند امور جاری همکاران زندانی را محکوم می نماید. ما خواهان پاسخگویی فوری به خواسته های قانونی اسماعیل عبدی و آزادی تمامی همکاران در سریع ترین زمان ممکن هستیم.
مایه ی درد است بیداری مرد
آه از این بیداری پرداغ و درد
خفتگان را گر سبکباری خوش است
شبروان را رنجِ بیداری خوش است
گرچه بیداری همه حیف است و کاش
ای دل دیدارجو بیدار باش
هم به بیداری توانی پی سپرد
خفته هرگز ره به مقصودی نبرد.
کانون صنفی معلمان ایران(تهران) _ ۱۳۹۷/۲/۷