محتوی “دموکراسی پارلمانی سکولار” بیاینه 15 نفره با ترکیبی که آن را امضاء کرده اند، نه تنها مبهم است که در بردارنده چیست، بلکه با توجه به محتوی بیانیه و ترکیب بخشی از شرکت کنندگان آن و کارنامه سیاسی آنها ، دقیقا بیانگر تلاش بورژوازی امپریالیستی برای تصاحب جنبش اعتراضی و مطالباتی مردم است. برخی از چهره های مردمی و مبارز حقوق دموکراتیک اگر بخواهند جایگاه خود را در صفوف نیروهای ترقی خواه و مردمی حفظ کنند ، ناگزیر از مرزبندی با بخشی از چهره های مشکوکی هستند که در راه اندازی این کمپین مشارکت دارند . آنها باید متحدان خود را در جای دیگری و در نیروهای اجتماعی و سیاسی ملی و مدافع استقلال،دموکراسی، آزادی و عدالت اجتماعی جستجو کنند ، نه در همگامی با چهره هایی که کارنامه آنها آشکارا نشان از عدم پایبندی و تعهدشان به استقلال و عدالت اجتماعی دارد!
آنچه می تواند مبنای همگامی و اتحاد در بین نیروهای ترقی خواه باشد ، قبل از هر چیز باید یک برنامه حداقلی دموکراتیک ،آزادی خواهانه ، عدالتخواهانه و ملی باشد نه یک شعار کلی و مبهم به نام دموکراسی سکولار پارلمانی که معلوم نیست قرار است چه نتیجه ای برای اکثریت عظیم کارگران و زحمتکشان و قربانیان نئولیبرالیسم و سیستم ضد انسانی سرمایه داری جهانی در ایران داشته باشد.
طبقه زحمتکش جامعه ما از یاد نبرده است که در سال 57 رژیمی در ایران با نام جمهوری اسلامی و با یک رهبری کاریزماتیک و پایگاه اجتماعی بسیار گسترده بر سر کار آمد که قرار بود مدافع مستضعفان و پاربرهنه ها و کوخ نشینان و….باشد . در عین حال قرار بود که آب و برق و گاز و… را هم رایگان کند و….قرار بود تضمین کننده آزادی و استقلال باشد و….نتیجه آن امروز در مقابل دیدگان همه هست. تصور اینکه از این باصطلاح دموکراسی پارلمانی سکولاری هم که هیچ چیزش روشن نیست و بخشی از امضاء کنندگان و مدیریت آن را هم نیروهای بدسابقه و مشکوکی در دست دارند، چه چیزی ممکن است در بیاید ، نباید خیلی دشوار باشد.
این باصطلاح “دموکراسی پارلمانی سکولار ” آقایان و خانم ها ، تداعی کننده زمینه سازی برای ایجاد جریانی باصطلاح سیاسی و اهداف خاصی است که نمونه های آن کم نیستند و جریاناتی مثل ارتش باصطلاح آزاد در سوریه و یا افرادی چون پترو پوروشنکو در اوکراین و…از دل آن در آمده است.