بسیار بعید است که روحانی با وجود سال‌ها حضور در مناصب سیاسی و امنیتی گوناگون روحیه تمامیت خواه این افراد را نشناسد و نداند که با چنین عقب‌نشینی‌هایی از کاهش فشارها خبری نخواهد بود و تنها نتیجه‌اش ریزش حامیان دولت اعتدال است.
روزنامه بهار-حسن روحانی به خوبی مخالفت‌ها، اعتراضات و دلواپسی‌های حامیان خود را شنیده است و دقیقا به همین خاطر است که هر چند وقت یکبار در سخنرانی‌های عمومی‌اش پایبندی به وعده‌های خود را تکرار می‌کند اما مشکل از جایی شروع می‌شود که رئیس‌جمهور مسیر پاسخگویی به انتقادات حامیان خود را اشتباه تشخیص داده است. روحانی تصور می‌کند که هنوز دوران انتخابات است و می‌تواند با چند جمله که ظاهری تند و تیز دارد نگاه‌ها را به سمت خود جلب کند و از حجم انتقادات بکاهد. تصور رئیس‌جمهور و حلقه اعتدالی نزدیک به او آن است که منتقدان اصلاح‌طلب دولت که حامیان واقعی روحانی هم هستند با چند جمله از نقدهای خود دست می‌کشند. این تصور نادرست سبب شده است که روحانی در «اعلام نظر»، اصلاح‌طلبانه سخن بگوید و هنگامی که زمان «اعمال نظر» می‌رسد خلاف جهت وعده‌های خود عمل می‌کند. برخی این عقیده را مطرح می‌کنند که دلیل تغییر رفتار رییس جمهور نسبت به گذشته برخی فشارهای خارج از دولت است و رییس دولت در تلاش است تا با عدول از برخی انتظارات حامیان خود از آن فشارها بکاهد. بر فرض آنکه وجود چنین فشارهایی را بپذیریم و نگاه برخی کارشناسان سیاسی را که این موضوع را ترفندی برای مظلوم نمایی از سوی روحانی می‌دانند نادرست بدانیم این پرسش مطرح می‌شود که مگر آنان که اهل فشار آوردن هستند با چند عقب نشینی کوتاه خواهند آمد؟
بسیار بعید است که روحانی با وجود سال‌ها حضور در مناصب سیاسی و امنیتی گوناگون روحیه تمامیت خواه این افراد را نشناسد و نداند که با چنین عقب‌نشینی‌هایی از کاهش فشارها خبری نخواهد بود و تنها نتیجه‌اش ریزش حامیان دولت اعتدال است. الگویی که رییس‌جمهور آن را دنبال می‌کند بیشتر شبیه «حرف‌درمانی» است. به عنوان نمونه در همین موضوع انتخاب وزیر علوم شاهد آن بودیم که به گفته برخی نمایندگان مردم در مجلس روحانی مجبور شده است برای به قول خودش «تعامل» گزینه بیست و یکم خود را راهی این وزارتخانه کند. معرفی چنین گزینه‌ای به مجلس سبب آن شد که مردم در جلسه روز گذشته مجلس که برای رای اعتماد به وزرای پیشنهادی علوم و نیرو تشکیل شده بوده شاهد تصاویر جالبی باشند. از حمایت‌های صریح نمایندگان اصولگرا تا گلایه‌های نمایندگان اصلاح‌طلب. این اتفاق در حالی رخ داد که به طور طبیعی اگر روحانی وزیر علوم خود را به درستی انتخاب کرده بود باید شاهد آن می‌بودیم که اصلاح‌طلبان برای دفاع از او گوی سبقت را از هم بربایند و نمایندگان طیف دیگر سیاسی که مُبلّغ رقیب روحانی در انتخابات بودند به مخالفت با وزیر پیشنهادی علوم بپردازند.
در چنین وضعیتی که شرح آن رفت کمترین انتظار از رییس جمهور آن بود که حداقل در چنین جلسه‌ای از پایبندی به عهدش نسبت به دانشگاه سخن نگوید و به جای نطق‌های زیبا پشت‌تریبون‌های مختلف اندکی هم در عمل به وعده‌های اصلاح‌طلبانه‌ای که به دفعات تکرار کرده است و سبب «تَکرار» نامش از سوی مردم در انتخابات شده توجهی نشان دهد. مگر می‌توان پذیرفت که از یکسو از پایبندی به وعده‌ها بگوییم و از طرف دیگر آنچه در عمل مشاهده می‌شود بر خلاف آن وعده‌ها باشد؟ !
صبر و سکوت حامیان روحانی در انتخابات هم اندازه‌ای دارد و نمی‌توان توقع داشت که در برابر این دوگانگی در حرف و عمل تا اَبَد صبوری کنند. با نگاهی به انتخابات ریاست جمهوری سال 1396 که چند ماهی از آن می‌گذرد شاهد بودیم که جامعه به طور تمام قد از نگاه اصلاح‌طلبانه‌ای که در این انتخابات روحانی نماد و نماینده آن شده بود حمایت کردند و پس از برگزیده شدن. او نیز تا به امروز هرگاه رییس و دیگر اعضای دولت قدمی هر چند کوتاه در راه تحقق آن وعده‌ها برداشته‌اند با حمایت قاطع مردم مواجه شدند. بدیهی است که رای قریب به شصت درصدی مردم به برنامه‌ها و وعده‌های حسن روحانی برای محقق شدن آن‌ها بود و نه تکرار آن جمله‌های زیبا بدون آنکه از عملی شدن آن خبری باشد. مطلب آخر را باید به طور مستقیم خطاب به رییس‌جمهور بگوییم: آقای روحانی! مردمِ زخم خورده و صدمه دیده از هشت سال دوران دولت پیش از شما با امید و به امید تغییر و اصلاح رویه‌های نادرست گذشته به شما اعتماد کرده‌اند.
در این کشور خیلی‌ها زیبا سخن گفتن را بلد هستند و شاید توان مطرح ساختن شعارهایی زیباتر از آنچه شما مدعی پایبندی به آن هستید را هم داشته باشند. آنچه مردم می‌خواهند نه تکرار صحبت‌های زیبا بلکه عمل است. عمل به وعده‌هایی که امید را در جامعه ایجاد کرد و سبب «تَکرار» نام شما از سوی مردم شد. اگر قرار باشد این امید مردم به واسطه عدم تحقق وعده‌ها ناامید شود شما مقصرید و باید روزی پاسخگوی مردمی باشید که به امید اندکی تغییر پای صندوق‌های رای رفتند.