کانون مدافعان حقوق کارگر بیانیه ای در حمایت از اعتراضات معلمین منتشر کرد. به گزارش سایت کانون متن این بیانیه به شرح زیر است:
می زنم فریاد هر چه باداباد”
“وای از این طوفان وای از این بیداد”
یکی از شعارهای معلمان در تجمع مقابل مجلس ۱۷ اردیبهشت ۱٣۹۴
همه‌ی کارگران، زحمتکشان، معلمان و پرستاران از “این بیداد” جانشان به لب رسیده است. شکاف طبقاتی، ظلم و بیداد به کارگران و زحمتکشان به حدی رسیده است که دیگر برای فرودستان قابل تحمل نیست.
علمان که کارگران فکری این جامعه فقرزده هستند، زبان گویای زحمتکشان شده و با فرهیختگی اعلام می‌کنند: “درد ما فرق است نه فقر”. هر چند آنان خواستار حقوق پایه بالای خط فقر هستند اما خواسته‌های صنفی‌شان فراتر از دغدغه معیشت‌شان است و به درستی بر ضرورت آموزش وپرورش رایگان برای تمام کودکان و مقابله با تفکر سوداگرانه حاکم بر مسئولان در جهت کالائی کردن علم و دانش تاکید دارند و خواستار آنند که کودکان مناطق محروم نیز سهمی از درآمد نفتی داشته باشند. آنان خواستار مدارسی با کیفیت در سطح استانداردهای جهانی‌اند و کلاس‌های پرجمعیت و مدارس فرسوده را عاملی برای ناکارآمدی آموزش می‌دانند. آنان بهبود کیفیت آموزش را خواستارند و می‌دانند که تنها مشارکت معلمان از طریق تشکل‌های مستقل و واقعی‌شان می‌تواند سیاست‌های مناسب را در جهت تغییر ساختار این نظام آموزشی بنیان گذارد.
واقعیت موجود در جامعه بیانگر آن است که فاصله‌ی طبقات فرودست و زحمتکشان با طبقات حاکم آن چنان زیاد است که حاکمیت نه می‌خواهد و نه می‌تواند این فاصله را کاهش دهد و در برنامه‌های اعمال شده در چند دهه گذشته هر روز این فاصله را زیادتر کرده است.
حکومت‌گران و قدرت‌مدران نمی‌خواهند این حقیقت را درک کنند که با وجود این که بیش از ۵۰درصد جامعه در زیر خط فقر زندگی می‌کنند، امکان تداوم وضع موجود نیست و چاره‌ی کار را در تشدید فشار، تهدید، بازداشت زحمتکشانی می‌بینند که علیه نابرابری‌ها فریاد برآورده‌اند و این گونه است که خواست آزادی معلمان زندانی به یکی دیگر از خواسته‌های صنفی معلمان تبدیل می‌شود.
چاره کار تنها تغییر اساسی در وضعیت موجود است. این تغییر اساسی جز با پذیرش خواسته‌های مردمی امکان‌پذیر نیست. خواسته‌هایی که امروزه در فریادهای هزاران زحمتکش، از کارگر و معلم تا پرستار و… خود را نشان می‌دهد.
اکنون وقت آن است که همگان بدانند دیگر به شیوه‌های قبل نمی‌توان تبعیض و نابرابری را بر مردم زحمتکش تحمیل کرد زیرا زحمتکشان نیز همانند قبل، حاضر به تن دادن به فقر و سیه‌روزی نیستند. این امر باید دانسته شود در جامعه‌ای که میلیون ها انسان زحمتکش برای قوت لایموت صبح تا شب به کارهای طاقت‌فرسا تن می‌دهند اما در انتها از داشتن یک زندگی عادی محرومند و در مقابل ثروت‌های بادآورده اقلیتی وابسته به قدرت سر به میلیادرها می‌زند و فساد اقتصادی در دستگاه‌های دولتی و بنگاه‌های مالی هر روز ابعاد وسیع‌تری می‌یابد، فریاد زحمتکشان هر روز همبسته‌تر و بلندتر خواهد شد.
کانون مدافعان حقوق کارگر که بر مبنای منشور خود، دفاع از زحمتکشان و مزد و حقوق بگیران را وظیفه‌ی خود می‌داند، از اعتراضات سراسر معلمان حمایت کرده و آن را در پیوند با مبارزات کارگران و سایر اقشار زحمتکشی می‌داند که از نابرابری و بی عدالتی در جامعه امروز رنج می‌برند.
اردیبهشت ۱٣۹۴