خصوصی‌سازی آموزش و اجرای سیاست‌های ویرانگر به‌منظور مقررات‌زدایی و آزادسازی اقتصاد، معلمان- مانند دیگر زحمتکشان کشورمان- به‌لحاظ معیشت و امنیت شغلی در وضعیتی فاجعه‌بار به‌سر می‌برند.
آفتاب یزد _ یگانه شوق الشعرا: در پی تماس چندین تن از معلمان حمایتی یا خرید خدمات ما بر آن شدیم که مشکلات این قشر از جامعه را بررسی کنیم. طبق تعریف واحدی که از معلم وجود دارد، آموزگار یا معلم کسی است که پیشه‌اش آموختن به دیگران باشد و تدریس در «آموزش و پرورش» یا «تعلیم و تربیت» شغل و کار او به شمار آید. طبق این تعریف معلم باید بتواند با شغل خود هزینه‌های زندگی‌اش را تامین کند. در جامعه انسانى، اساسى‌ترین کار، تعلیم و تربیت است و کسى که این رسالت را به دوش مى‌کشد معلم است. کار معلمى به هرگونه تلاشى که براى هدایت، تکامل و تعلیم و آموزش انسان، صورت مى‌گیرد اطلاق مى‌شود. معلمین کسانى هستند که رسالت آموزش و پروش فرزندان ما را از دوره کودکى و تحصیلات ابتدایى تا دوره جوانى و تحصیلات عالى، بر عهده مى‌گیرند. اهمیت کار تعلیم و تربیت و معلمى به اندازه‌اى است که ساختن و هدایت یک فرد مساوى زنده کردن همه افراد جامعه است.
حال سوالی که پیش می‌آید آن است که آیا معلمی که ماه‌ها است حقوقی دریافت نکرده قادر است وظایف خود را در این بحران اقتصادی به درستی انجام دهد؟ آیا دانش‌آموزان که آینده سازان کشور ما هستند آسیب نخواهند دید؟
اگر اعتراض کنم جای من را دیگری می‌گیرد
معلمی با ۵ سال سابقه تدریس به ما گفت: « من به عنوان سرپرست خانوار نمی‌توانم هیچ اتکایی به حقوق خود داشته باشم چراکه ماه‌هاست به کلاس می‌روم و درس می‌دهم ولی حقوقی دریافت نکرده‌ام من حتی نمی‌توانم وام بگیرم زیرا حقوق من موعد مشخصی ندارد که قابل اتکا باشد. از ۱۵ مهر تا به امروز حتی با من قراردادی منعقد نشده است و نمی‌دانم که شرایط بیمه و حقوق من به چه صورت است. معلمان با سابقه یکسان و ساعت کاری مشخص حقوق‌های متفاوتی را دریافت می‌کنند و حتی در این زمینه شفاف‌سازی نشده است زیرا تعدادی از همکاران من حقوق‌های خود را دریافت کرده‌اند. امسال که حقوقی دریافت نکرده‌ایم ولی سال پیش حقوق ما بین ۱میلیون و ششصد تا ۱ میلیون و هشتصد بود که حتی این حقوق فاصله زیادی با حقوق کارگران زحمت‌کش دارد، رسیدن به خط فقر رویایی دست نیافتنی است و ما سال‌هاست که در زیر خط فقر زندگی می‌کنیم و شاید این فاصله زیاد باعث شده است که توسط مسئولین دیده نشویم. تفاوت حقوق بین معلمان بدون تفاوت عملکرد باعث دلسرد شدن ما شده است. من ۲۴ ساعت کاری در هفته دارم و حتی روزهای تعطیل به آموزش مجازی می‌پردازم اما به رایگان. پارسال هم که کلاس‌ها مجازی نبود من حقوق اسفند خود را مهر امسال دریافت کردم. روزانه در اخبار اعلام می‌شود که معلمان حمایتی استخدام نمی‌شوند و ما هر روز ناامیدتر از روز قبل به آموزش دانش‌آموزان می‌پردازیم. با تمام این مشکلات من حتی امنیت شغلی ندارم و اگر اعتراض کنم جای من را دیگری می‌گیرد و من از شغلی که عاشقانه دوستش دارم اخراج می‌شوم. »…