مقاله ای از نیویورک تایمز [1] [1]مایک بکر
زمانی که تظاهر کنندگان منطقه ای در اطراف یک کلانتری در سیاتل منطقه را تسخیر کردند و پلیس کلانتری را تخلیه کرد، پرزیدنت ترامپ به شهردار سیاتل اخطار داد که “این بساط را جمع کن”.
در خیابان جنب کلانتری در منطقه ی کنگره ی سیاتل ، تظاهرکننده گان و پلیس ها یک هفته شبانه روز حضور داشتند تا زمانی که با دود گاز اشک آور کار به پایان رسید.
در روبرو شدن با گسترش عکس العمل‌ها و تاکتیک‌های پراکنده در پیامد مرگ جورج فلوید در مینیاپولیس، این هفته پلیس سیاتل تصمیم گرفت افسران ساختمان های خود را ترک کنند، پنجره ها را ببندند و بگذارند تظاهرکنندگان هرکاری که مایلند بکنند.
این روزها صاحبان شرکت‌های فن‌آوری، در این منطقه که قلب مرکز هنر و فرهنگ شهر است، دارند اعیان‌نشین سازی را پیش می برند. تظاهرکنندگان فرصت را دریافتند و سنگرها را تبدیل به حفاظ خیابان های آزادشده کردند و مدعی چندین بلوک شهر شدند، که اکنون به نام ” منطقه ی مستقل کنگره” نامیده می شود.
روی یک پارچه نوشته ای که در ورودی کلانتری تخلیه شده قرار داده شده، نوشته اند: “این منطقه اکنون در مالکیت مردم سیاتل است”. منطقه خانه ی کسانی ست که خواهان برابری نژادی و بنا به گفته‌ی یکی از تظاهرکننده گان: شاید هم چیزهای دیگر اند.
چیزی که ظهور کرده، تجربه ی زندگی بدون پلیس است – قسمتی به صورت یک فستیوال خیابانی، و قسمتی به صورت یک اجتماع تعاونی. صدها نفر جمع شده اند تا به سخنرانی، شعر و موزیک گوش دهند. شب سه شنبه، دهها نفر در وسط یک چهارراه نشستند تا “سیزدهم”، فیلمی از آوا دو ورنای[2] [2] درباره تاثیر سیستم کیفری آمریکا بر آمریکایی‌های آفریقایی تبار را ببینند. روز چهارشنبه بچه ها در خیابان با گچ نقاشی کردند.
یک بلوک علائمی دارد حاکی از اینکه منطقه ی ست آزاد برای سیگار کشیدن. در محل” بدون همکاری پلیس” مردم می توانند آب معدنی مجانی یا مختصری تنقلات بخورند و پولی در کار نیست. اما در طول خیابان، در محل «نه به سرمایه داری»، یک کیوسک شلوغ، ساندویچ سوسیس را به قیمت شش دلار می فروخت.
در شب چهارشنبه، پرزیدنت ترامپ تلاش کرد صحنه‌ی شهر را چیزی تصویر کند که بیشتر شیطانی است. وی رهبران دولت را فراخواند تا تظاهرکنندگان را سرکوب کنند و در توییتر نوشت که ” تروریست ها شهر سیاتل را فتح کرده‌اند.”
در توئیتی که روز پنجشنبه هم تکرار کرد، به شهردار جنی دورکان و فرماندار جی اینسلی نوشت . “اگر شما این کار را نکنید ، من خواهم کرد. این یک بازی نیست.”
خانم دورکان از توئیت خود جواب داد:” ما را راحت بگذار. برگرد به پناهگاه خود.”
آقای کارمن بست، رئیس پلیس، روز سه شنبه در یک پیام ویدیویی گفت که تصمیم تخلیه کردن کلانتری تصمیم وی نبوده و از چگونگی گسترش اقدامات مردم عصبانی ست. وی همچنین، بدون هیچ مدرک و سندی گفت در مورد مسائلی در منطقه، مانند درخواست پول از مغازه داران در مقابل محافظت از آنان، نگران است.
خانم بست همان روز گفت که هیچکس گزارش رسمی ای نداده است و این موضوعات فقط در محل هایی مانند رسانه‌های اجتماعی گفته شده است. اتحاد تجاری کاپیتول هیل[3] [3] اعلام کرد که این موضوع را از کاسبان محل پرس و جو کرده است و هیچ گزارشی در مورد چنین مسائلی دریافت نکرده است.
منطقه‌ی تظاهرات بطور فزاینده‌ای با تاکتیک احترام به شهر عمل کرده است. هارولد اسکو گینس، رئیس آتش نشانی، روز چهارشنبه آنجا بود، با تظاهرکننده گان صحبت کرده، ترتیب برقراری تلفنی با بخش پلیس را داده و اطمینان داده که منطقه دارای توالت و دستشویی قابل حمل شود.
اسکو گینس در یک مصاحبه ای گفته است: ” هیچ ایده ای ندارد از این که کار به کجا می کشد.” “برای این که چگونه یک رابطه، و اعتماد برقرار کنیم، قدم به قدم و در مورد چیزهای کوچک کار می کنیم، تا بتوانیم با کمک همدیگر دریابیم.”
تظاهرکننده گان هم با رفتارهای گوناگون که اولویت های متفاوتی دارند با هم تلاش می کنند که ببینند چکار باید بکنند. فهرستی با سه تقاضا روی دیوار نصب شده است:
یک: بودجه ی پلیس را قطع کنید؛
دو: بودجه به بهداشت مناطق شهری اختصاص دهید؛
و سه : تمام اعلام جرم های جنائی علیه تظاهرکننده گان را پس بگیرید.
اما کنار حصار، لیستی با پنج تقاضا بود. آنلاین هم فهرستی با سی تقاضا بود.
در حالی که با مرگ آقای فلوید در مینیاپولیس، تمرکز اعتراضات خیابانی بیشتر بر روی پایان دادن به خشونت پلیس و تبعیض نژادی است، اما برخی از مردم طی روزهای اخیر بر مطرح کردن خواسته های گسترده تری پافشاری می کنند. بعضی از پیام ها منعکس کننده ی جنبش تسخیر وال استریت سال ۲۰۱۱ است و به نظر می رسد هدف گرفتن شرکت های آمریکایی برای نقش آن ها در عدم برابری اجتماعی را مد نظر دارند.
بک تظاهرکننده ی بیست و هشت ساله که فقط اسم کوچک خود، فردریکس را گفت و خود را آنارشیست می داند، می گفت:” هرچه بیشتر روی مسائل نژادی تاکید کنیم و دامن بزنیم، به این واقعیت که این یک جنگ طبقاتی است، کمتر توجه می شود.”
سه شنبه شب، کشاما ساوانت، عضو شورای شهر که وابسته به حزب بدیل سوسیالیستی[4] [4] است، تظاهرکننده گان را به سیتی‌هال برد، و در سالن یک گردهمائی تشکیل داد و طی آن از برنامه ی خود با مالیات بستن به آمازون که دفتر مرکزیش در سیاتل است، صحبت کرد. ولی بعضی ها که برای مسئله ی نژادی و پلیس اینجا آمده اند، نگرانند که اولویت های گسترده تر ممکن است بر برنامه‌ی این موقع، زمانی که پیشرفت حیاتی برای آمریکایی های آفریقایی تبار به نظر دست یافتنی می آید، سایه بیندازد.
مو نیاه دن هلند ۱۹ ساله از فعالان گروه “زندگی سیاهان مهم است”، گفت: “ما باید اول روی این موضوع تمرکز کنیم. بقیه ی چیزها را می توان در اقدامات بعدی دنبال کرد، زیرا صادقانه بگویم، سیاهان دارند می میرند و این چیزیست که باید روی آن تمرکز کنیم.”
شهر برای طولانی‌تر شدن تظاهرات خیابانی آماده می شد. روز چهارشنبه، تیمی از بخش حمل و نقل سیاتل آمده و شروع به جایگزینی بعضی از موانع نارنجی با جعبه هایی از گیاه برگ گیلاسی و سایر گیاهان کرد تا در منطقه‌ی پیاده روی جدید، فضای زیبائی ایجاد کنند. روی موانع برداشته شده جمله ی به چشم می خورد: “جمهوری مردمی کپیتول‌هیل”. زمانی که گروه می رفت تا موانع را بردارد، بعضی از تظاهرکنندگان اعتراض کردند. گروه دست نگهداشت، و رادنی مامسی، از بخش حمل و نقل گفت بعد از صحبت بیشتر با تظاهرکنندگان کار را متوقف کرده، اما ممکن است گروهش بعدا برگردند. او به گروهش گفت این تمرین خوبیست برای زلزله ی ۹ ریشتری.
تظاهرکننده گان نیز در مورد این که منطقه ی مستقل چه مدت ممکن است طول بکشد، نظرات مختلفی داشتند. برخی از این که پلیس دوباره سعی کند منطقه را پس بگیرد متعجب بودند. بقیه می گفتند توقع دارند که موانع برای هفته‌ها برجا باشند، تا این که رهبران ایالت و شهر خواسته های آن ها را برآورده کنند.
جان مور ۲۳ ساله گفت او امید دارد که منطقه ی مستقل بطور قانونی شناخته شود. آقای مور یک گوشی پزشکی داشت و لباس کمک پزشکان را پوشیده بود و در یک مرکز بهداشتی نشسته بود که در سرسرای یک رستوران تاکو بل برپا کرده بودند. گروه پزشکی دنبال جایی دائمی برای ارائه خدمات بهداشتی می گشت، و آقای مور می گفت آن ها از کمک دهها نفر با تخصص‌های گوناگون برخور دارند – از کسانی که به کار احیای قلبی ریوی اشتغال دارند تا متخصصین مدیریت تروما.
آقای مور گفت که تجربه‌ی زندگی در محلی بدون پلیس می تواند عملی باشد. “ما تلاش می کنیم عملا ثابت کنیم احتیاجی به آن‌ها نداریم. ما می توانیم نیازهای جامعه را بدون آن ها برآورده کنیم. “
[1] انتشار اولیه‌ی این مقاله در تاریخ ششم جون بوده. این منطقه بعدا به دخالت نیروهای انتظامی شهر برچیده شد.
https://www.nytimes.com/2020/06/11/us/seattle-autonomous-zone.html [5]
[2] Ava DuVernay
[3] Capitol Hill Business Alliance
[4] Socialist Alternative Party