طبق اطلاعات مرکز آمار ایران، برای دهک اول روستایی دسترسی به اینترنت ۲.۲ درصد و دسترسی به رایانه ۰.۵ درصد است. در خصوص همین دهک در شهر دسترسی به رایانه به ۵.۸ درصد و دسترسی به اینترنت نهایتاً به ۱۶.۲ درصد می‌رسد.
دسترسی به رایانه در شهر برای ثروتمندترین گروه ۱۲.۴۶ برابر بیشتر از فقیرترین گروه درآمدی است و در خصوص دسترسی به اینترنت این اختلاف ۵.۱ برابر است.
با این شدت ناعدالتی در توزیع دسترسی به فضای مجازی، با این حد از محرومیت‌ها آیا صحبت از آموزش مجازی شبیه به جوک نیست؟