گروهی از دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی تهران ظهر یکشنبه ۵ خرداد در اعتراض به «تحریم‌های خارجی» و «سرکوب داخلی» تجمع کردند. آنها تصاویری از زندانیان از جمله معلمان، کارگران، فعالان محیط زیست و اعضای کانون نویسندگان و زهرا رهنورد، میرحسین موسوی و مهدی کروبی در دست داشتند. آنها خود را صدایی نامیدند که در میان «زورگویان داخلی و خارجی» گرفتار شده و نمی‌خواهد در برابر هیچکدام «سر خم کنند».
دانشجویان معترض که در محوطه دانشکده علوم اجتماعی تجمع کرده بودند، دست‌نوشته‌هایی چون؛ «نه ناو می‌خوایم، نه باتوم/ فقط رجوع به مردم»، «فقر و فلاکت، حاصل سیاست تحریم» و «امنیت ملی، بدون آزادی و عدالت» در دست داشتند.
آنها در بیانیه‌ای که در پایان این تجمع خوانده شد، اعلام کردند؛ «می‌خواهیم در میانه‌ی این دوگانه‌ی کاذب و کذایی باز هم صدای‌مان را بلند کنیم:«نه به جنگ، نه به تحریم، نه به اقتدارگرایی».
دانشجویان تجمع کننده در بخش‌های دیگری از این بیانیه سیاست‌های تحریم و مداخله‌جویانه را به زیان «مردم» دانستند و نوشتند: «مخاطب فریاد «نه به جنگ و نه به تحریم» تنها اقتدارگرایان خارجی نیستند، ما به حاکمان داخلی نیز هشدار می‌دهیم که شما هم حق ندارید با زندگی و زیست هرروزه‌ی مردم قمار کنید، حق ندارید مصالح عمومی مردم را به پای سیاست‌های پرمخاطره قربانی کنید.»
آنها در ادامه با بیان اینکه امروز ۹۰ درصد نیروی کار در ایران موقتی و قریب به ۱۹ میلیون نفر از جمعیت حاشیه‌نشین شهری است، وضعیت موجود را نتیجه «تنها تحریم» ندانستند، و اعلام کردند: در این شرایط «هر صحبتی از امنیت که صرفا به مداخله‌ی خارجی تقلیل یابد، تنها دروغی شرم‌آور است. این وضعیت نتیجه‌ی سیاست‌هایی است که باید در مقابل آن ایستاد. تحریم و فشار خارجی در حالی انجام می‌شود که مردم در داخل نیز با حمله‌ی سبعانه به زیست روزمره‌ی خود مواجهند و تمام امکان‌های آموزشی، بهداشتی و رفاهی خود را یکی‌یکی از دست می‌دهند».
دانشجویان معترض همچنین در انتقاد از بازداشت و سرکوب معلمان، کارگران، فعالیت محیط زیست،دانشجویان، روزنامه‌نگاران، معترضان به حجاب اجباری، درویشان گنابادی و همچنین ادامه حصر خانگی میرحسین موسوی، زهرا رهنورد و مهدی کروبی، کشتار کولبران و تهدید مهاجران افغانستانی به اخراج از ایران، نوشتند: «چگونه می‌توان دم از امنیت زد، وقتی که هر روزه شاهد دستگیری و بازداشت و زندانی شدن منتقدین و معترضین نسبت به وضعیت موجود هستیم؟ طی دهه‌های گذشته، عملکرد حاکمان برای تک‌صدایی و حذف و سرکوب صداهای متکثر به این انجامیده که امروز دانشگاه تبدیل به پادگانی شده که کوچکترین تحرکی در آن سرکوب می‌شود».
تجمع‌کنندگان در بخش دیگری از این بیانیه خطاب به جریان‌های سیاسی اپوزیسیون مشوق جنگ هم اعلام کردند، «تا آن زمان که نسبت به رنج و مشقت زندگی مردمان بی‌اعتناست و چشم به رهایی از مسیر فقر و فلاکت آنان دارد، هیچ فاصله‌ی معناداری از هیئت حاکمه ایجاد نکرده و به باور ما جزوی از تباهی وضع موجود است. برای آنها ضروری است که بفهمند که بیزاری مردم از وضعیت موجود هیچ وجهه و آبرویی برای روشی غیرانسانی که در سیاست برگزیده‌اند، نخواهد آفرید».